Ο Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ (Johann Gottfried von Herder, 25 Αυγούστου 1744 - 18 Δεκεμβρίου 1803) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, θεολόγος, ποιητής και τεχνοκρίτης. Γιος φτωχού δασκάλου, πήγε στο Καίνιγκσμπεργκ της ανατολικής Πρωσσίας (σήμερα Καλίνινγκραντ της Ρωσίας) για να σπουδάσει ιατρική. Μια αποτυχημένη εγχείρηση για ν’ απαλλαγεί από συρίγγιο που είχε στο μάτι, ενίσχυσε την αντιπάθειά του προς την ιατρική και έτσι στράφηκε στη θεολογία. Παρακολούθησε μαθήματα του Καντ, ο οποίος τον απάλλαξε από τα δίδακτρα. Έγινε λουθηρανός ιερέας και από τα είκοσι μέχρι τα εικοσιπέντε του χρόνια δίδασκε στην εκκλησιαστική σχολή της μητρόπολης της Ρίγας. Εκεί εμφανίστηκε το 1767 το τρίτομο έργο του Περί της νεωτέρας γερμανικής λογοτεχνίας, όπου έκανε έκκληση για μια γερμανική λογοτεχνία απαλλαγμένη από ξένες επιρροές. Το 1769 εγκατέλειψε τη Ρίγα και ταξίδεψε στο Παρίσι. Γνώρισε τους Εγκυκλοπαιδιστές, αλλά δεν προσχώρησε στον Διαφωτισμό. Το 1770 συνόδευσε ως παιδαγωγός τον πρίγκιπα του Χόλσταϊν-Γκόττορπ ανά την Γερμανία. Είχε εν τω μεταξύ αρχίσει να γράφει τα Κριτικά Δάση, δοκίμια για την τέχνη και την λογοτεχνία. Πεποίθησή του ήταν ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί η μίμηση των Ελλήνων κλασσικών, που κήρυτταν οι Βίνκελμαν και Λέσσινγκ και ότι έπρεπε να αναζητηθούν οι λαϊκές πηγές της ποίησης. Η ποίηση κατά τον Χέρντερ γεννιέται από το ένστικτο του λαού και όχι από λίγους καλλιεργημένους ανθρώπους. Νέα αποτυχημένη εγχείρηση του έδωσε την ευκαιρία να γνωριστεί προσωπικά με τον Γκαίτε, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος από τα κηρύγματα του Χέρντερ. Το 1771 έγινε αυλικός ιεροκήρυκας και πρόεδρος του ιεροδικείου στο Μπύκενμπουργκ, πρωτεύουσα του μικρού πριγκιπάτου του Σάουμπουργκ-Λίππε. Εκεί έγραψε τα βιβλία, που συνέβαλαν στην διαμόρφωση του Sturm und Drang. Ήταν πιστός Χριστιανός, αλλά δεν έβλεπε παντού το χέρι του Θεού. Πίστευε ότι κάθε πολιτισμός ήταν μια αυθύπαρκτη ενότητα με γέννηση, ακμή και θάνατο. Θαύμαζε τον Μεσαίωνα σαν εποχή φαντασίας, λαϊκής ποίησης και απλότητας και επέκρινε τον Διαφωτισμό σαν ειδωλολατρεία της λογικής. Το 1773 νυμφεύτηκε και το 1776 ο Κάρολος-Αύγουστος δούκας της Βαϊμάρης, ο μεγάλος μαικήνας, τον κάλεσε στην Αυλή του ύστερα από σύσταση του Γκαίτε. Με τους Γκαίτε, Βίλαντ και Σίλλερ ο Χέρντερ αποτέλεσε την περίφημη τετράδα που κατέστησε την Βαϊμάρη πνευματικό κέντρο της Γερμανίας. Τα πολλαπλά του καθήκοντα στην Βαϊμάρη -ιερέας και ιεροκήρυκας των ανακτόρων, επόπτης της διαγωγής του κλήρου και των σχολείων του δουκάτου (τα οποία έγιναν υποδείγματα για όλη την Γερμανία)- σε συνδυασμό με την πάθησή του, τον έκαναν ευερέθιστο. Οι Γκαίτε και Βίλαντ τον απέφευγαν για μεγάλο χρονικό διάστημα και ο δούκας εξοργιζόταν από ορισμένα κηρύγματά του. «Μετά από ένα τέτοιο κήρυγμα», έγραψε ο Γκαίτε, «δεν μένει στον δούκα παρά να παραιτηθεί». Τελικά συμφιλιώθηκε με όλους και αφοσιώθηκε στις συγγραφές του, επαναλαμβάνοντας τις επιθέσεις του κατά του ορθολογισμού στη λογοτεχνία και της «έντεχνης» ποίησης. Μεταξύ 1784 και 1791 κυκλοφόρησε σε τέσσερις τόμους το μεγάλο του έργο Ιδέες για μια φιλοσοφία της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, το οποίο, παρά την «ορθόδοξή» του συγκρότηση, περιέχει ορισμένες θεολογικές και πολιτικές απόψεις, που μπορεί να χαρακτηριστούν αιρετικές. Στις Επιστολές περί της προόδου της ανθρωπότητος (1793-97), χαιρέτιζε -μετ' επιφυλάξεων- τη Γαλλική Επανάσταση. Παρ' όλα αυτά ο δούκας -που πολέμησε το 1792 στο Βαλμύ εναντίον των Γάλλων- τον έκανε ευγενή («φον»). Στα τελευταία του χρόνια περιεπλάκη σε φιλοσοφική έριδα με τον Καντ και ψυχράνθηκε πάλι με τον Γκαίτε. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1803. Ο δούκας Κάρολος-Αύγουστος, παρά τις προσβολές που είχε δεχτεί από τον Χέρντερ, διέταξε να ταφεί με μεγάλες τιμές στη μητρόπολη της Βαϊμάρης...Ο Γκούσταφ Λαντάουερ (Gustav Landauer, 7 Απριλίου 1870 – 2 Μαΐου 1919) ήταν ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς του αναρχισμού στη Γερμανία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν υπέρμαχος του κοινωνικού αναρχισμού και αναγνωρισμένος ειρηνιστής . Το 1919 ήταν Επίτροπος Διαφωτισμού και Δημόσιας Εκπαίδευσης της βραχύβιας Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Επανάστασης του 1918-1919.[4] Δολοφονήθηκε από στρατιώτες ως αιχμάλωτος, όταν ανατράπηκε αυτή η δημοκρατία. Ο Λαντάουερ είναι επίσης γνωστός για τη μελέτη της μεταφυσικής και της θρησκείας και για τις μεταφράσεις του για τα έργα του William Shakespeare στα γερμανικά. Ο Λαντάουερ ήταν το δεύτερο παιδί των Εβραίων γονέων Rosa é Neuberger και Herman Landauer. [5] Υποστήριξε τον αναρχισμό μέχρι το 1890. Εκείνα τα χρόνια, ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης για την ατομικιστική προσέγγιση των Max Stirner και Friedrich Nietzsche, αλλά επίσης «προειδοποίησε για μια αποθέωση του ανεξέλεγκτου ατόμου, που πιθανώς οδηγούσε στην παραμέληση της αλληλεγγύης».[6] Ήταν καλός φίλος με τον Μάρτιν Μπούμπερ, επηρεάζοντας την διαλογική φιλοσοφία του τελευταίου. [7] Ο Landauer πίστευε ότι η κοινωνική αλλαγή δεν μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω του ελέγχου του κράτους ή των οικονομικών μέσων, αλλά απαιτούσε μια επανάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις. [8] Πίστευε ότι ο αληθινός σοσιαλισμός θα μπορούσε να προκύψει μόνο σε συνδυασμό με αυτήν την κοινωνική αλλαγή, και έγραψε: «Η κοινότητα που λαχταρούμε και χρειαζόμαστε, θα την βρούμε μόνο αν αποκοπούμε από την ατομική ύπαρξη · έτσι θα βρούμε επιτέλους, στον εσωτερικό μας πυρήνα ή στην κρυφή μας ύπαρξη, τη πιο αρχαία και πιο καθολική κοινότητα: την ανθρώπινη φυλή και τον Κόσμο. " [

 

demetrios coutarelli <fedorovacoutarelli@yahoo.gr>

Προς:Stayros Daskalakis

Πέμ 15 Σεπ στις 8:52 μ.μ.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2021

BOKOROS THE GREAT-[Xιροσιμα και Ναγκασάκι.Σκοτωσανε αθωο κόσμο [υπηρέτες]προκειμένου ναεπιβληθούν στά αφεντικά τους-οπως ο Eμβολιασμός κατά του κορωνοΪού που σκοτώνει μερίδα γιά να σώσει το σύνολο.Να σκοτώσουμε γιά να σώσουμε.]

 

μπιούτυ

MAYPO KOYTI THS ΨΥXΗS MOY η ΓIAΦKA των ΓEΛΟIOGRAΦΩN..ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ MAYPO KOYTI THS ΨΥXΗS MOY η ΓIAΦKA των ΓEΛΟIOGRAΦΩN..ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΑΛΑΙΟ... koutarelli

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 8:36 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Τρίτη 15 Ιουνίου 2021

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ................MONO OTAN ΕΚΤΕΙΘΕΣΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ[ΚΟ-ΒΙΝΤ έρα]- .................ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΗΣ ΕΧΩ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Ο Κ.Ε.Α.ΟΣΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΕΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΓΕΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΚΛΕΨΙΕΣΚΑΙ ΠΗΡΑΝ ΔΑΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ[ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΙΣ ΚΛΕΨΙΕΣΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ]]-.ΑΝ Ο Κ.Ε.Α.ΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΤΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΟΣΟ ΕΓΩ .ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΟΧΑΓΟ ΚΟΒΑΛΙΕΦ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝΕ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΗΣΤΗΣ[ΚΡΙΤιΚΗ ΣΤΟ ΤΣΑΡΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ].ΕΙΚΟΤΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΛΟΙΠΩΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΣΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΥΠΟΤΙΜΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΡΜΠ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑΠΕΘΑΝΩ ΟΡΘΙΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΩ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ[ΠΡΑΓΜΑΠΟΥ ΕΓΙΝΕ]ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ [μού] ΒΕΛΤΙΟΘΗΚΕ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ Ο ΘΥΡΩΡΙΣΚΟΣ[ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΛΟΙΔΩΡΟΥΣΕ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΙ ΟΙΚΤΗΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΓΙΑΤΗ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΝΑΤΑΚΟΙΝΩΧΡΗΣΤΑ[ΒΛΕΠΕΤΕ ...ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ Σ/ΑΥΤΟ]..ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΘΥΡΩΡΟΣ ΝΑ ΓΟΝΑΤΗΣΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ=[[Λυπήσου τα παιδάκια μου]].ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΑ=[[Μα..δε σκοπεύω να κανω τίποτε στα παιδιά σου...σε σενα σκοπεύω να κάνω...που με παρακολουθούσες και με κατασκόπευες απο πρωΪας μέχρι εσπέραν...μή σεβωμενος τα δικαιωματά μου]]...ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ=[[ΜΑ ΧΩΡΙΣ εμένα πως θα ζήσουν αυτοί οι χαραμοφάηδες?]]...ΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΓΙΑ ΚΑΜΟΥΦΛΑΖ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΤΟΥ.-

similarities betwen DICKENS AND ZORILLA

 

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 1:23 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021

Σήμερα με την παγκοσμιοποίηση τα κράτη έχουν μισοκαταργηθεί.Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΗΡΕΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ-[ΟΠΩΣ ΣΩΣΤΑ ΠΡΟΕΒΛΕΨΑΝ ΟΙ ΜΑΡΞ ,ΣΤΙΡΝΕΡ,ΒΕΡΝ ,ΜΙΡΜΠΩ] ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ..ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΩΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΥΦΗΣΤΑΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ {{ΡΥΘΜΙΣΕΙ}} ΤΗΝ [[ΜΗ ΒΙΑ]] Η ΤΗΝ [[ΥΠΑΡΞΗ ΤΥΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΩΝ]] .ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΣΠΕΝΤΑΕΤΙΑ [ΨΗΦΙΑΚΑ ΟΧΥΡΑ,ΧΡΗΣΗ ΑΛΓΟΡΙΘΜΩΝ ,ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΒΑΝΤΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ] ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΟΨΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΦΙΛΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ [ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΡΧΟΜΑΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ]ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΥΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ Η ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ...ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ [ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ έν μέρει ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣoΠΕΝΑΟΥΕΡ] ΑΡΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΑΥΤΟΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΛΕΙΦΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ...ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ.....ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΑΖΟΥΝ ΣΧΕΔΩΝ ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ [ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟ ΜΑΤΙ]-ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙΟ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ...ΓΕΝΙΚΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ [ΩΣ ΚΑΙ ΤΟ TAXIS NET ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΣΟΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ]ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥN ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΑΣΠΙΔΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΜΑΣ.ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΛΑΘΗ ..ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΦΟΡΟΤΕΧΝΙΚΟ Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΛΑΘoΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΣΤΟ ΤΑΞΙΣ ΝΕΤ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΦΑΙNEΤAi ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΚΙΝΗΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ..ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΑΜΥΝΑΣ [[ΚΛΕΙΔΩΣΑΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ]] ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΛΗΡΩΜΕ,ΑΓΟΡΕΣ,ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.[ΕΩΣΟΤΟΥ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ].ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ [ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΗ].ΕΠΡΕΠΕ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΗΣΩ ΕΝΑ ΣΩΡΩ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ ΤΟ ΤΑΞΙΣ ΝΕΤ.ΔΗΛΑΔΗ[[ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΞΕΡΑ ΚΑΙΓΩΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΛΩΡΑ]].ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΧΑΚΕΡ [ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΠΟΝΗΡΟ ΣΚΟΠΟ] ΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΕΓΩΠΑΘΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ,ΤΟΝ ΜΠΟΛΣΟΝΑΡΟ,ΤΟΝ ΕΡΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΞΩΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΒΛΩΝΟΥΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ[ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΕΞΟΥΣΙΑΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΠΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑΠΟΥ ΤΟ ΕΠΙΝΟΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΦΑΙΝΩΜΕΝΑ]-...ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ koΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ...ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ....ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΑΓΡΟΤΗΣ ΤΣΙΦΛΙΚΑΣ ΝΑ ΕΧΩ ΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ [[ΥΓΕΙΑ]] Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣΚΑΙ ΚΟΜΠΛΑΡΕΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΑΤΑΣΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΚΟΜΠΛΑΡΕΙ ΖΗΛΕΥΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΡΦΩΣΗ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΩ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ...ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΜΙΑ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΛΟΥΣ Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΣΕ ΑΝΔΙΡΕΙΚΕΛΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 Η άπλυτη εξουσία δεν παύει να είναι και απόλυτη μοναξιά...

Ο Χίτλερ είχε την αφέλεια να νομίζει πως οι Άγγλοι θα δέχονται να συνεργαστούν μαζί του προκειμένου να εμπλακούν σε έναν παράλογο πόλεμο κατά της σοβιετικής Ένωσης

L

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΦΥϊΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ  ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΞΟΔΕΨΑΝ [ΣΧΕΔΩΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ] ΟΛΗ ΤΗΝ ΦΑΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΣΙΑ ΕΠΙΝΟΟΝΤΑΣ ΜΕΘΩΔΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΤΙ ΣΑΝ [[ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ]] ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΥΣ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΥΣ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΙΜΕΝΗ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΟΥΝ [ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΘΩΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΟΤΕΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ]-ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΕΣΚΟΤΩΝΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΙΣΘΑΝΩΝΤΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΤΟΥΣ [ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΙΣΟΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ]--ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΙΑ Ο ΤΡΑΜΠ[ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ] ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΗΝΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΜΟΤΣΑΡΤ Η ΕΝΑΝ ΧΟΚΙΝΓΚ.

αντιθέτως πρός τον ΣΟΛΟΒΙΩΦ πιστεύω ότι απαξάπαντες οι φιλοσοφίες καταλήγουν στό χωνευτήρι του αποδομισμού

Στο μυαλό του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε

Παρασκευη, 21 Νοεμβριου 2014 00:00

 

Για το βιβλίο του Johann-Peter Eckermann Συνομιλίες με τον Γκαίτε (μτφρ. Δημήτρης Δημοκίδης, εκδ. Printa).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Διαβάζοντας πριν από πολλά χρόνια τον Νίτσε να χαρακτηρίζει τις Συνομιλίες με τον Γκαίτε του Γιόχαν Πέτερ Έκερμαν «το καλύτερο γερμανικό βιβλίο» (Ο περιπλανώμενος και η σκιά του, εν. 109) και μαθαίνοντας πως ο Κονδύλης είχε αναφερθεί κάποια στιγμή σε μια μελλοντική μετάφρασή τους, νιώσαμε την επιθυμία να δούμε τι ήταν αυτό που έκανε τους δύο φιλοσόφους να δώσουν σε αυτές τόσο βάρος. Τώρα πια το έργο του Έκερμαν, σε μετάφραση του Δημήτρη Δημοκίδη, επιμέλεια της Τατιάνας Λιάνη, καθώς επίσης εισαγωγή και επίμετρο της Κατερίνας Καρακάση, υπάρχει επιτέλους σε μια ολοκληρωμένη έκδοση δύο σκληρόδετων τόμων.  

Ο Έκερμαν (1792-1854), ένας επίδοξος ποιητής και λόγιος, ήταν άσημος ώσπου έγινε διάσημος λόγω της επαφής του με τον αναμφισβήτητο κολοσσό της γερμανικής λογοτεχνίας, τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (1749-1832). Στα εννιά χρόνια που επισκεπτόταν τον Γκαίτε στο σπίτι του στη Βαϊμάρη, από το 1823 έως το 1832, ο Έκερμαν κατάφερε να συγκεντρώσει και να μας μεταφέρει πολλές από τις απόψεις και τις θεωρίες του Γκαίτε με θέμα, κυριολεκτικά, τα πάντα. Από τη λογοτεχνία μέχρι το θέατρο, από την επιστήμη μέχρι τη ζωγραφική, από την πολιτική μέχρι την ιστορία, από το παρελθόν των αρχαίων Ελλήνων μέχρι το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, από τον Θεό μέχρι τη Φύση: τίποτα δεν άφηνε αδιάφορο τον Γερμανό δημιουργό. Τα πρώτα δύο μέρη του έργου του Έκερμαν (που είναι και τα σημαντικότερα) εκδόθηκαν το 1836, ενώ το τρίτο και τελευταίο το 1848.

Ο Έκερμαν, σε ρόλο πρωτίστως φιλικού συνομιλητή και δευτερευόντως πιστού στενογράφου, αποδεικνύεται υπερπολύτιμος.

«Μεγαλειώδης μορφή», «πρόσωπο ρωμαλέο», «αισθανόμουν υπέροχα ζαλισμένος νιώθοντάς τον κοντά μου», «κάθε ρυτίδα γεμάτη έκφραση», «σφριγηλός και αποφασιστικός σαν έφηβος»: αυτοί και παρεμφερείς είναι οι χαρακτηρισμοί του νεαρού φιλόλογου για την (ουσιαστικά πατρική) μορφή του μεγάλου ποιητή. Και δεν φαίνεται να έχει άδικο: ο Γκαίτε έχει περάσει αισίως τα εβδομήντα, αλλά το πνεύμα του είναι αδιανόητα ακμαίο, η επιθυμία του για ζωή και δημιουργία ακατάβλητη. Ο Έκερμαν, σε ρόλο πρωτίστως φιλικού συνομιλητή και δευτερευόντως πιστού στενογράφου, αποδεικνύεται υπερπολύτιμος, όχι μόνο για τον ίδιον (που έτσι έδωσε νόημα στη ζωή του και έμεινε στην ιστορία των γραμμάτων) και για τον ποιητή (που έτσι βρήκε στο πρόσωπό του τον πιο αφοσιωμένο εργοβιογράφο του), αλλά και για εμάς, που μέσα από τις σκέψεις του Γκαίτε βλέπουμε να ζωντανεύει μια ολόκληρη ιστορική εποχή.

Ο Γκαίτε και η εποχή του

Και τι εποχή: ο Γκαίτε έχει ζήσει την Αμερικανική Επανάσταση, τη Γαλλική Επανάσταση, τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Έχει γνωρίσει προσωπικά ή –στην περίπτωσή του ισχύει μάλλον το αντίθετο– τον έχουν γνωρίσει προσωπικά κορυφαίες προσωπικότητες της εποχής, από τον Μότσαρτ και τον Ναπολέοντα (που κουβαλούσε στις εκστρατείες του τον Βέρθερο), μέχρι τον Σίλλερ (με τον οποίο συνεργαζόταν για χρόνια στο θέατρο της Βαϊμάρης), τον Χέγκελ και τη μαμά Σοπενχάουερ, την πιο διάσημη, τότε, γερμανόφωνη συγγραφέα.

«Η εθνική Λογοτεχνία δεν έχει πλέον μεγάλη αξία ως έννοια, έχει έρθει η ώρα της παγκόσμιας Λογοτεχνίας». Γκαίτε

Περιττό να πούμε πως ο Γκαίτε αλληλογραφούσε συστηματικά με τους πιο περίβλεπτους συγγραφείς της εποχής του, όπως ο λόρδος Μπάιρον (στις Συνομιλίες έχει την τιμητική του – ο Γκαίτε δεν φείδεται επαίνων για τον Άγγλο ρομαντικό, τον θεωρεί «αναμφίβολα το μεγαλύτερο ταλέντο του αιώνα») και ο Γουόλτερ Σκοτ. Ειδικά για την αγγλική λογοτεχνία, δεν έχει λόγια: τον Σαίξπηρ τον θεωρεί «ένα ον υψηλότερου είδους, που εγώ είμαι υποχρεωμένος να σηκώσω τα μάτια ψηλά για να το κοιτάξω», ενώ παραδέχεται πως «κατά μεγάλο βαθμό η δική μας γραμματεία προήλθε από τη δική τους». Για τον Σαίξπηρ συνεχίζει λέγοντας πως «μας προσφέρει σε ασημένιες φρουτιέρες χρυσά μήλα. Με τη μελέτη των έργων του πετυχαίνουμε τώρα εμείς την ασημένια φρουτιέρα, μόνο που μέσα της δεν έχουμε να βάλουμε παρά πατάτες, αυτό είναι το κακό!». Γενικά, η αγωνία της επίδρασης είναι διάχυτη στη σκέψη του Γκαίτε, που πρώτος έκανε λόγο για τη Weltliteratur, την παγκόσμια λογοτεχνία που γεννιέται στη νεότερη εποχή με την αλληλεπίδραση λαών, εθνών και γλωσσών («Η εθνική Λογοτεχνία δεν έχει πλέον μεγάλη αξία ως έννοια, έχει έρθει η ώρα της παγκόσμιας Λογοτεχνίας» – σήμερα, η πιο σύγχρονη μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα μπορούσε να θεωρηθεί το κυβερνοπάνκ και γενικότερα η λογοτεχνία του κυβερνοχώρου).

Συνάμα ο ποιητής σχολιάζει όλα του τα έργα, με αποκορύφωμα τον Φάουστ, το δεύτερο (και καλύτερο) μέρος του οποίου έγραφε τα τελευταία χρόνια της ζωής του (αυτό το αριστουργηματικό έργο είναι ομολογουμένως άνισο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Γενικότερα, οι παρατηρήσεις του Γκαίτε είναι συχνά ιδιαίτερα ειρωνικές, ιδίως όταν στρέφεται ενάντια στους συγχρόνους του Γερμανούς. Ο λογοτεχνικός θαυμασμός του στρέφεται προπαντός προς τους αρχαίους Έλληνες, προβλέποντας πως «εμείς οι φουκαράδες Ευρωπαίοι θα ασχολούμαστε αιώνες και αιώνες μαζί τους και θα ξημεροβραδιαζόμαστε» με τα σπαράγματά τους.

Johann Wolfgang Goethe & Johann-Peter Eckermann

Βαθιά πιστός στον Θεό, ο Γκαίτε ασκεί εντούτοις δριμεία κριτική στους εκκλησιαστικούς θεσμούς: «Υπάρχει μπόλικη ανοησία στα άρθρα της Εκκλησίας. Στόχος της όμως είναι η επιβολή και διατήρηση της κυριαρχίας της, οπότε είναι αναγκασμένη να συντηρεί ένα κοντόθωρο ποίμνιο». Πέραν αυτής της βαρυσήμαντης κριτικής, τον Γκαίτε διακρίνει (προτεστάντης γαρ) ένας αντιρομαντικός πραγματισμός τον οποίο εκτιμήσαμε ιδιαίτερα: «αυτός που πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή μπορεί κάλλιστα να είναι ευτυχής μέσα του, δεν έχει όμως κανένα λόγο να το κάνει και μεγάλο ζήτημα. [...] δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να μας δωρίζεται μετά τη ζωή αυτή ακόμα μία, αρκεί να μη συναντήσω εκεί κανέναν απ’ αυτούς που είχαν πιστέψει σ’ αυτήν εδώ, πάνω στη γη. […] Ένας άνθρωπος άξιος όμως και ικανός, που σκοπεύει να κάνει εδώ, πάνω στη γη, κάτι το άξιο λόγου και που γι’ αυτό είναι υποχρεωμένος καθημερινά να μοχθεί, να αγωνίζεται, να δημιουργεί, αυτός αφήνει τον μελλοντικό κόσμο στην ησυχία του και δραστηριοποιείται σε τούτον εδώ».   

Ο Γκαίτε συμβουλεύει

Στις Συνομιλίες ο Γκαίτε δεν αποφεύγει τον συμβουλευτικό τόνο, ενίοτε και τον διδακτισμό. Αλλά τι σημασία έχει, όταν τα περισσότερα από όσα διδάσκει αξίζει να τα λαμβάνουμε υπόψη μας; Κάνει λόγο για τους νέους καλλιτέχνες, που πρέπει να αποφεύγουν την πληθωρική παραγωγή (παραδέχεται πως και ο ίδιος είχε πέσει θύμα της) και έχουν την τάση να είναι «βεβιασμένα ταλέντα». Για τη σημασία του επιμέρους και του ιδιαίτερου, που μόνο μέσω αυτού πρέπει να φτάνει ο καλλιτέχνης στη γενικότητα (εξάλλου, γι’ αυτό είναι καλλιτέχνης και όχι φιλόσοφος). Για τη σπουδαιότητα της εργατικότητας και της αφοσίωσης του καλλιτέχνη, όχι μόνο στην Τέχνη, αλλά και στην Επιστήμη. Για τη σύγκρουση ανάμεσα στην υποκειμενικότητα του Ρομαντισμού και την αντικειμενικότητα του Κλασικισμού («Όλες οι εποχές που βρίσκονται σε υποχώρηση και αποσύνθεση είναι υποκειμενικές, αντίθετα όλες εκείνες που βρίσκονται σε άνθηση έχουν αντικειμενική κατεύθυνση»). Για τις αδιανόητες μικρότητες των καλλιτεχνών, που συχνά έχουν ευτελείς επιδιώξεις πέραν της αισθητικής. Για την έλλειψη πρωτοτυπίας στην τέχνη: παράπονο που εκφράζεται, αν είναι δυνατόν, στις αρχές του 19ου αιώνα! Όλα αυτά δεν είναι απλώς σημαντικά για την εποχή του Γκαίτε. Είναι άκρως επίκαιρα, τα ζούμε μέσα μας και γύρω μας.

«Υπάρχουν πολλοί που διαθέτουν πνεύμα και είναι γεμάτοι γνώσεις, μόνο που είναι συγχρόνως και γεμάτοι φιλαρέσκεια, και δεν έχουν πραγματικά ιερό και όσιο προκειμένου να κερδίσουν τον θαυμασμό της κοντόθωρης μάζας». Γκαίτε

Ας επιμείνουμε λίγο σε αυτό το θέμα: ποιος δεν θα προσυπέγραφε την παρακάτω άποψη του Γκαίτε για τον νεωτερικό καλλιτέχνη; «Υπάρχουν πολλοί που διαθέτουν πνεύμα και είναι γεμάτοι γνώσεις, μόνο που είναι συγχρόνως και γεμάτοι φιλαρέσκεια, και δεν έχουν πραγματικά ιερό και όσιο προκειμένου να κερδίσουν τον θαυμασμό της κοντόθωρης μάζας» Ποιος σοβαρός άνθρωπος δεν θα συμφωνούσε πως η μανία με το based on a true story έχει παραγίνει; Επ’ αυτού γράφει ο Γκαίτε: «Με ρωτούν διάφοροι στα γράμματά τους ποια είναι αυτή η πόλη στον Ρήνο στο Χέρμανν και Δωροθέα μου! Λες και δεν είναι καλύτερα να φανταστεί κανείς οτιδήποτε! Ο κόσμος ζητά αλήθεια, ζητά πραγματικότητα και καταστρέφει έτσι την Ποίηση». Πόσο σύγχρονο και ολοένα πιο βάσιμο ακούγεται το εξής παράπονό του: «Βλέπουμε ένα σωρό σημαντικούς ανθρώπους, αλλού ούτε ίχνος από κοινή κατεύθυνση, από κοινότητα ενδιαφερόντων […] Μου θύμισαν τις μπάλες του μπιλιάρδου, οι οποίες κυλούν τυφλά από δω κι από κει πάνω στην πράσινη τσόχα χωρίς να δίνουν σημασία η μία στην άλλη, και που, μόλις συγκρουστούν, σπεύδουν να απομακρυνθούν όσο πιο γρήγορα και πιο πολύ γίνεται η μία από την άλλη». Πόσο απελπιστικά συγκαιρινή, τέλος, μοιάζει η απόφανσή του πως «Τα σημερινά μας ταλέντα είναι ολοκληρωτικά εκτεθειμένα στα βλέμματα της κοινής γνώμης».  

Ο Γκαίτε για την πολιτική και την επιστήμη

Ως προς την πολιτική, ο Γκαίτε είναι ένας «ήπιος αριστοκράτης», όπως τον  χαρακτηρίζει ο Έκερμαν. Φίλος και σύμβουλος του Αρχιδούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης για σχεδόν όλη του τη ζωή, ο Γκαίτε δεν διστάζει να προκρίνει αρκετές φιλελεύθερες και δημοκρατικές απόψεις. Μπορεί να χαρακτηρίζει «ήρωα» τον Ναπολέοντα και να τον θαυμάζει, αλλά δεν ξεχνά να επισημάνει πως ήταν ένας άνδρας «που είχε ποδοπατήσει τη ζωή και την ευτυχία εκατομμυρίων ανθρώπων». Καταδικάζει απερίφραστα την κομματικοποίηση (ναι, δύο αιώνες πριν…) και τον εθνικισμό των καλλιτεχνών, δηλώνοντας πως πατρίδα του ποιητή είναι «το καλό, το ευγενές και το ωραίο» και πως η καλή τέχνη είναι ο μοναδικός του τρόπος να ωφελήσει πραγματικά την πατρίδα του. Στέκεται απέναντι στη Γαλλική Επανάσταση και στην επερχόμενη τρομοκρατία της, αλλά δηλώνει συνάμα εχθρός της «αυταρχικής αυθαιρεσίας» και «απολύτως πεπεισμένος ότι για οποιαδήποτε μεγάλη επανάσταση ποτέ δεν φταίει ο λαός, αλλά η κυβέρνηση». Και συμπληρώνει εύστοχα: «Απεχθάνομαι αυτούς που εκτελούν [τη βίαιη ανατροπή], όπως και αυτούς που της προσφέρουν τα αίτια».

«Η Φύση δεν ξέρει από αστεία, είναι πάντοτε αληθινή, σοβαρή, πάντοτε αυστηρή, έχει πάντοτε δίκιο, ενώ τα λάθη και οι πλάνες είναι πάντοτε του ανθρώπου. Τον ανεπαρκή τον απορρίπτει, μόνο στον επαρκή, στον αληθινό και καθαρό υποτάσσεται και του αποκαλύπτει τα μυστικά της». Γκαίτε

Ένα άλλο σημείο το οποίο θα προξενήσει πιθανόν εντύπωση στον επίδοξο αναγνώστη των σκέψεων του ποιητή είναι η εμμονή με την επιστήμη. Ο Γκαίτε μιλά διαρκώς για τη φύση και τους νόμους της, για την ανάγκη του δημιουργού να έρθει σε επαφή με τις θετικές επιστήμες και να γνωρίσει τον κόσμο πέρα από τις κοινές, καθημερινές του εμπειρίες (και προκαταλήψεις). Ξεχωριστές σκέψεις όπως η ακόλουθη, «Η Φύση δεν ξέρει από αστεία, είναι πάντοτε αληθινή, σοβαρή, πάντοτε αυστηρή, έχει πάντοτε δίκιο, ενώ τα λάθη και οι πλάνες είναι πάντοτε του ανθρώπου. Τον ανεπαρκή τον απορρίπτει, μόνο στον επαρκή, στον αληθινό και καθαρό υποτάσσεται και του αποκαλύπτει τα μυστικά της», είναι διάχυτες στο έργο και αρκούν για να μας ταρακουνήσουν ώστε να δούμε τον μεγάκοσμο με άλλο μάτι.  

Είναι αδύνατο να συνοψιστούν εδώ οι 850 γόνιμες σελίδες αυτού του έργου. Μας προξένησαν εντύπωση η πρόβλεψη του Γκαίτε ότι ο Καποδίστριας δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμα ηγέτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, η προχωρημένη θέση του πως το μέλλον της λογοτεχνίας ανήκει περισσότερο στην πρόζα και λιγότερο στην ποίηση λόγω της αποδυναμωμένης πίστης στο υπερβατικό, καθώς και η κριτική του στον ανθρωποκεντρισμό: «Είναι φυσικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου να θεωρεί τον εαυτό του σκοπό της Δημιουργίας και να αντιμετωπίζει όλα τα άλλα μόνο σε σχέση με τον εαυτό του και στο βαθμό που εξυπηρετούν και ωφελούν τον ίδιο. […] Δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι δεν υπάρχει για χάρη του ούτε καν το παραμικρό χορταράκι». Πέραν αυτών, βλέπουμε τον Γκαίτε σε ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές (π.χ. όταν μαθαίνει τον τραγικό θάνατο του γιου του), αλλά και σε συζητήσεις με διάφορους σημαίνοντες ανθρώπους της εποχής.

Οι Συνομιλίες με τον Γκαίτε του Έκερμαν δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο: δεν έχουμε να κάνουμε με την πιστή καταγραφή των απόψεων κάποιου, αφού πολλές σημειώσεις και ημερολογιακές εγγραφές έχουν γίνει καιρό μετά τις συνομιλίες, συνεπώς έχουν επέλθει οι αναπόφευκτες λεκτικές διαστρεβλώσεις και εννοιολογικές μετατοπίσεις. Συνεπώς, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε απολύτως σίγουροι τι ακριβώς είπε ο Γκαίτε σε σχέση με το τάδε ή το δείνα ζήτημα. Από την άλλη, η ίδια η επιλογή που έκανε ο Έκερμαν προφανώς είχε ως στόχο να κρατήσει την ουσία των λόγων του Γκαίτε και να παραβλέψει ό,τι δεν είναι (ή, εν πάση περιπτώσει, ό,τι δεν φάνηκε στον Έκερμαν) ουσιώδες. Έχουμε λοιπόν ένα επιλεγμένο ανθολόγιο από σκέψεις του Γκαίτε, το οποίο διανθίζεται από τις απόψεις του Έκερμαν για, και γύρω από, εκείνον. Δύο αιώνες μετά, οι απόψεις ενός από τους τελευταίους Homo universalis του ευρωπαϊκού πνεύματος διατηρούν σε μεγάλο βαθμό την ομορφιά και την ισχύ τους, καθώς όχι μόνο αποτελούν μια ποιητική και στοχαστική αυτοεξέταση του ποιητή, αλλά και συγκεφαλαιώνουν μια ολόκληρη εποχή την οποία δεν είναι ωφέλιμο να αγνοούμε.  

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ είναι συγγραφέας και μεταφραστής. 

Συνομιλίες με τον Γκαίτε τ.Α
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του
Johann-Peter Eckermann
Μτφρ. Δ. Δημοκίδης
Printa 2014
Σελ. 450, τιμή € 24,50


Συνομιλίες με τον Γκαίτε τ.Β
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του
Johann-Peter Eckermann
Μτφρ. Δ. Δημοκίδης
Printa 2014
Σελ. 450, τιμή € 24,50

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 5:05 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου 2014

rache asimos

Tο κρυφτο τελειωνει με φτυσιμο;   ΤΟ  ΚΡΥΨΙΜΟ  ΕΙΝΑΙ  ΙΣΩΣ  ΚΑΤΙ  ΤΟ  ΥΠΕΡΟΧΟ΄ΚΑΙ  ΓΙΑΥΤΟ ISOS  ΝΑ  ΜΟΥ  ΕΧΕΙ  ΓΙΝΕΙ  ΕΜΟΝΗ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΣΥΧΝΑΖΩ  ΣΕ  ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ  (ΠΑΡΕΑΚΙ  ΜΕ  ΤΥΧΕΡΕΣ  ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΕΣ  ΠΟΥ  ΤΙΠΟΤΑ  ΠΙΑ  ΔΕΝ  ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ  ΟΥΤΕ  ΚΑΝ  ΤΙΣ  ΕΝΔΙΑFΕΡΕΙ  ΑΝ  ΚΑΤΟΤΕ  ΚΑΠΟΙΕΣ  ΑΠΟ  ΑΥΤΕΣ  ΗΤΑΝ  Ο  ΡΑΜΠΕΛΑΙ,Ο  ΠΕΡΩ,Η Ο  ΡΑΜΩ  Η  Ο  ΠΑΣΚΑΛ)΄ΞΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟΥΣ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΙΕΣ  ΠΟΥ  ΜΕΣΩ  ΤΟΥ  ΚΡΥΨΙΜΑΤΟΣ  ΠΕΤΥΧΑΝ  ΠΟΛΛΑ ΈΓΩ  ΔΕΝ  ΕΙΜΑΙ  ΣΑΝ  ΤΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ  ΠΟΥ  ΑΛΛΗΛΟΚΑΛΥΠΤΕΙ  Ο  ΕΝΑΣ  ΤΑ  ΜΥΣΤΙΚΑ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΣΚΑΝΔΑΛΑ  ΤΟΥ  ΑΛΛΟΥ-ΈΓΩ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΩ  ΝΑ  ΚΡΥΦΤΩ΄ΓΙ  ΑΥΤΟ  ΚΑΙ  ΘΕΩΡΩ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΜΟΥ  ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ΄Ό  ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ  ΚΡΥΒΕΤΑΙ  ΑΠΟ  ΚΑΤΙ  ΠΟΥ  Ο  ΕΠΙΛΟΙΠΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ  ΤΟΧΕΙ  ΤΟΥΜΠΑΝΟ, Ό  ΝΙΚΗΤΑΣ  ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ  ΤΟ  ΙΔΙΟ΄ΓΙ  ΑΥΤΟ  ΚΑΙ  ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ  ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΘΗΚΕ  ΟΤΑΝ  Ο  ΕΝΑΣ  ΕΓΙΝΕ  ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ  ΚΑΙ  Ο  ΑΛΛΟΣ  ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΆΝΤΙΘΕΤΑ  Ο  ΝΗΝ  ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ  ΤΟΥ  ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ  -ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ  ΑΝΑΓΚΗ  ΝΑ  ΚΡΥΦΤΕΙ  ΑΦΟΥ  Η  ΧΩΡΑ  ΤΟΥ  ΕΧΕΙ  ΑΛΛΟ  ΕΠΙΠΕΔΟ  ΑΠΟ  ΤΗ  ΔΙΚΗ  ΜΑΣ-ΤΟ  ΙΔΙΟ  ΕΚΑΝΕ  ΚΑΙ  Ο  ΓΕΡΟΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ  (ΑΥΤΟΣ  ΠΟΥ  ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ  ΤΗΝ  ΥΠΕΡΟΧΗ  ΠΛΑΤΕΙΑ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΚΑΝΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΣΑ  ΤΑ  ΜΟΥΤΡΑ  ΤΟΥ) ΜΟΝΟ  ΚΑΙ  ΜΟΝΟ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΚΡΥΨΕΙ  ΤΟ  ΚΟΥΣΟΥΡΙ  ΤΟΥ  ΔΕΝ  ΘΕΛΗΣΕ  ΝΑ  ΒΟΗΘΗΣΕΙ  ΤΟΝ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ  ΙΟΛΑ (ΜΗ  ΕΝΔΙΔΟΝΤΑΣ  ΣΤΗΝ  ΠΡΟΤΑΣΗ  ΠΟΥ  ΤΟΥ  ΕΚΑΝΑΝ  ΚΑΠΟΙΟΙ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΤΕΣ  ΤΟΥ  ΝΑ  ΠΑΡΑΧΩΡΙΘΕΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΚΡΑΤΟΣ  ΚΑΠΟΙΟΣ  ΧΩΡΟΣ  ΣΕ  ΑΥΤΟΝ) -ΦΟΒΗΘΗΚΕ  Ο  ΜΕΓΑΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ  ΤΩΝ  ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΛΑΒΩΝ  ΠΩΣ  ΑΝ  ΤΟ  ΚΑΝΕΙ  ΘΑ  ΥΠΑΡΞΕΙ  ΤΟ  ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ  ΟΤΙ  ΘΑ  ΤΟΝ  ΠΑΡΕΙ  ΚΑΙ  ΑΥΤΟΝ  Η  ΜΠΑΛΑ  ΚΑΙ  ΘΑ  ΒΓΕΙ  ΣΤΟΝ  ΑΕΡΑ  ΤΟ  ΜΕΓΑΛΟ  ΤΟΥ  ΚΟΥΣΟΥΡΙ΄ΆΥΤΗ  ΕΙΝΑΙ  ΑΚΡΙΒΩΣ  Η  ΜΟΙΡΑ  ΤΩΝ  ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΩΝ  ΠΟΥΣΤΗΔΩΝ-ΝΑ  ΕΧΟΥΝ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ ΟΣΟ  ΖΟΥΝ (ΕΝΩΜΕΝΟΙ  ΚΑΘΩΣ  ΕΙΝΑΙ  ΣΑΝ  ΤΗΝ  ΠΙΣΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΘΕΙΑΦΙ)  ΚΑΙ  ΟΤΑΝ  ΠΕΘΑΝΟΥΝ  ΟΛΟΙ  ΝΑ  ΦΤΥΝΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΤΑΦΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΤΟΥΣ  ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ (ΑΚΟΜΑ  ΙΣΩΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΔΙΚΟΙ  ΤΟΥΣ) ΝΑ  ΚΛΕΒΟΥΝ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ  ΒIΛΕΣ  ΤΥΠΟΥ  ΙΟΛΑ (ΠΟΥ  ΤΟ  ΗΛΙΘΙΟ  ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟ  ΚΡΑΤΟΣ  ΑΡΝΗΘΗΚΕ  ΝΑ  ΤΙΣ  ΑΞΙΟΠΟΗΣΕΙ-ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ  ΤΕΣ  ΣΤΟ  ΕΛΕΟΣ  ΤΟΥ  ΚΑΘΕ  ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΥ-ΑΝΤΙΘΕΤΑ  ΕΜΕΙΣ  ΟΙ  ((ΝΟΡΜΑΛ))  ΚΑΘΩΜΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ  ΠΑΘΗΤΙΚΑ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΑΧΡΗΣΤΑ  ΠΑΡΑΣΙΤΑ(ΠΟΥ  ΜΟΝΟ  ΝΑ  ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ  ΞΕΡΟΥΝ)ΚΑΙ  ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΕΝΔΙΔΟΥΜΕ  ΣΤΟ  ΝΑ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ  ΦΟΡΟΥΣ  ΓΙΑ  ΧΡΕΗ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΔΙΚΑ  ΜΑΣ  ΓΙΑΤΙ  ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ  ΠΩΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΤΡΟΠΟ  ΑΥΤΟ  ΘΑ  ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΛΙΓΑ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΕΜΕΙΝΑΝ ΚΑΙ  ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ  ΟΤΙ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΤΡΟΠΟ  ΑΥΤΟ  ΘΑ  ΕΧΟΥΜΕ  ΕΝΑΝ  ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ  ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ  ΤΟ  ΛΕΙΨΑΝΟ  ΜΑΣ  ΔΕΝ  ΘΑ  ΤΟ  ΦΤΥΣΕΙ  ΚΑΝΕΙΣ΄΄ΚΑΙ  ΚΑΝΕΙΣ  ΕΠΙΤΕΙΔΙΟΣ  ΔΕΝ  ΘΑ  ΕΡΧΕΤΑΙ  ΣΤΑ  ΣΠΙΤΙΑ  ΜΑΣ  ΖΗΤΩΝΤΑΣ  ΜΑΣ  ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΑ  ΝΑ  ΤΟΥ  ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ  ΤΟ  ΣΠΙΤΙ  ΜΑΣ  ΓΙΑ  ΕΝΑ  ΚΟΜΑΤΙ  ΨΩΜΙ  ΓΙΑΤΙ  ΜΟΝΟ  ΕΤΣΙ  ΘΑ  ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ  ΚΑΘΕ  ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ΄΄΄΄΄΄΄΄ΚΑΠΟΤΕ  ΜΟΥ  ΕΙΠΕ  ΚΑΠΟΙΟΣ  ΟΤΙ  ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΚΑΝΕΝΑ  ΛΟΓΟ  ΝΑ  ΔΕΧΤΕΙ  ΟΤΙ  Ο  ΠΙΚΑΣΣΟ  Η  Ο  ΕΛΥΤΗΣ  ΕΧΟΥΝ  ΑΞΙΑ  ΓΙΑΤΙ  ΤΟ  ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ  ΜΙΑΣ  ΠΑΝΙΣΧΥΡΗΣ  ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ  ΤΟΥΣ  ΠΡΟΕΒΑΛΕ  ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΡΩΤΗΣΕΙ  ΤOΝ  ΙΔΙΟ  ΑΝ  ΑΥΤΟΣ  ΤΟΥΣ  ΔΕΧΕΤΑΙ  Η  ΟΧΙ΄΄ΜΕ  ΤΟΝ  ΙΔΙΟ  ΤΡΟΠΟ  ΚΑΙ  ΕΓΩ  ΛΕΩ  ΟΤΙ  ΔΕΝ  ΔΕΧΩΜΑΙ  ΤΗΝ  ΥΠΑΡΞΗ  ΕΝΟΣ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΕΠΕΛΕΞΑ  ΕΓΩ  ΚΑΙ  ΠΟΥ  ΤΟ  ΜΟΝΟ  ΠΟΥ  ΕΧΩ  ΧΡΕΟΣ  ΝΑ  ΚΑΝΩ  ΕΙΝΑΙ  ΝΑ  ΑΝΤΙΣΤΕΚΩΜΑΙ  ΣΕ  ΑΥΤΟ  ΓΙΑΤΙ  ΜΕ  ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ΄ -ΚΑΙ  Ο  ΚΥΡΙΟΣ  ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ  Η  Ο  ΚΥΡΙΟΣ  ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ  ΘΑ  ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ  ΤΑ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ  ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ  ΚΑΤΑ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ  ΓΙΑΤΙ  ΤΟΤΕ  ΘΑ  ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ  ΠΛΕΩΝ  ΜΙΑ  ΕΥΚΟΛΟΠΡΟΣΕΓΚΕΙΑ  ΛΕΙΑ΄΄΄ΤΙ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΑΥΤΗ  ΠΟΥ  ΑΝΕΒΑΖΕΙ  ΣΤΑ  ΥΨΗ  ΜΙΑ ΑΠΑΙΣΙΑ  ΝΙΚΗ  ΝΤΕ  ΣΕΝ  ΦΩΛ  ΚΑΙ  ΑΦΗΝΕΙ  ΑΣΗΜΟ  ΕΝΑΝ  ΜΕΓΑΛΟ  ΚΑΛΙΤΕΧΝΗ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΓΙΑΝΝΗ  ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ΄

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 3:44 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου 2014

ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΚΑΖΙΝΟ  Τ=ΝΤΕ  ΠΑΡΙ Β ΑΠ  ΟΠΟΥ  ΚΑΙ  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ  ΤΟ  ΘΕΑΜΑΤΙΚΟ  ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ  ΝΤΙΣΤΕΝΓΚΕΤ  ΔΙΑΠΙΟΣΤΩΣΑ  ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΑΚΟΜΗ  ΦΟΡΑ  ΟΤΙ  ΤΟ  ΠΑΡΙΣΙ  ΕΙΝΑΙ  ΕΝΑΣ  ΤΕΧΝΗΤΟΣ  ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ-ΟΠΩΣ  ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ  ΜΙΑ  ΤΕΧΝΙΤΗ  ΚΟΛΑΣΗ΄ ΄ ΄ ΄ ΄

 ΄ ΕΙΠΑΝ  ΣΕ  ΑΥΤΟ ΤΟ  ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ  ΚΑΠΟΙΟ  ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΟΛΑΝΤ  ΚΑΙ  ΟΛΟΙ  ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΑΝ΄΄ΈΜΕΙΣ  ΟΙ  ΠΛΟΥΣΙΟΙ   ΘΑ  ΡΙΞΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΣΑΜΑΡΑ  ΚΑΙ  ΟΧΙ  ΟΙ  ΦΤΩΧΟΙ΄΄΄΄΄΄΄

΄΄΄ΠΟΔΗΛΑΤΑ  ΠΟΥΣ  ΠΟΥΣ  ΣΤΟ  ΠΑΡΙΣΙ΄΄΄΄ΚΑΙ  ΤΑ  ΟΔΗΓΑΝ  ΓΥΝΑΙΚΕΣ΄΄΄΄΄ΠΑΡΑΞΕΝΟ΄΄

΄΄ΈΛΛΗΝΕΣ΄ΣΚΟΤΩΣΤΕ  ΤΟΥΣ  ΦΤΑΙΧΤΕΣ  ΚΑΙ  ΟΧΙ  ΤΟΥΣ  ΕΑΥΤΟΥΣ  ΣΑΣ΄΄΄΄΄΄

΄΄ΤΖΟΚΟΝΤΑ=ΤΑ  ΟΝΤΑ  ΠΟΥ  ΚΑΝΟΥΝ  ΑΣΤΕΙΑ΄΄΄΄

΄΄΄Ό  ΣΚΛΑΒΟΣ  ΤΟΥ  ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ΄ΈΡΓΟ  ΑΙΣΘΗΣΙΑΚΟ  ΕΚΑΤΟ  ΤΑ  ΕΚΑΤΟ  ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΚΟ΄

΄΄ΜΙΡΑΜΑΡΕ=ΑΥΤΟ  ΠΟΥ  ΒΛΕΠΕΙ  ΤΗ  ΘΑΛΑΣΣΑ΄΄

΄΄΄ΚΑΝΕΝΑΣ  ΚΛΟΣΑΡ  ΔΕΝ  ΕΜΕΙΝΕ  ΣΤΗΝ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΠΑΡΑ  ΜΟΝΟ  Ο  ΦΡΑΝΣΟΥΑ  ΒΙΓΙΟΝ,,,,,

,,,ΠΟΤΕ  ΔΕΝ  ΕΙΠΑ  ΟΤΙ  Ο  ΠΟΛΥΜΕΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ  ΓΙΑΤΙ  ΟΛΟΙ  ΜΑΣ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΧΩΡΙΣ  ΕΞΑΙΡΕΣΗ  ΤΕΤΟΙΟΙ-ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΚΑΡΚΙΝΙΠΑΘΗ  ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ  ΤΗΣ  ΜΟΤΟΡΟΙΛ  -PΟΥ  ΤΗ  ΧΩΡΑ  ΚΥΒΕΡΝΑ   ΜΕΧΡΙ  ΤΟΝ  ΜΙΣΟΤΥΦΛΟ  ΥΠΗΡΕΤΗ  ΚΑΙ  ΥΠΑΝΘΡΩΠΙΣΚΟ  ΠΟΥ  ΛΕΕΕΙ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΤΟΥ  ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ,ΑΠΛΑ  Ο  ΠΟΛΥΜΕΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΔΗΘΕΝ  ΚΑΙ  ΜΕΓΑΛΟΠΙΑΝΕΤΑΙ  ΣΑΝ  ΤΗΝ  ΜΑΝΤΑΜ  ΣΟΥΣΟΥ  ΚΡΥΒΟΝΤΑΣ  ΜΕ  ΕΠΙΔEΙΞΙΟΜΑΝΙΑ  ΑΥΤΗ  ΤΟΥ  ΤΗ  ΜΙΖΕΡΙΑ  ΚΑΙ  ΛΕΓΟΝΤΑΣ  ΟΤΙ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΑΓΟΡΑΣΕΙ  ΚΑΤΙ  ΤΟ  ΟΠΟΙΟ  ΣΤΗΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ-ΑΝΤΙΘΕΤΑ  ΕΜΕΙΣ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΘΕΙΟ  ΜΑΣ  ΤΟΝ  ΒΑΝΙΑ  ΠΟΥ  ΔΗΛΩΣΕ  ΟΤΙ  ΑΝ  ΔΕΝ  ΗΤΑΝ  ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ  ΘΑ  ΓΙΝΟΝΤΑΝ  ΕΝΑΣ  ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ  Η  ΕΝΑΣ  ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ,,ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ  ΓΙΑΤΙ  ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΣΤΟΥΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΑ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΤΟΥΣ  ΣΥΜΦΕΡΕΙ  ΝΑ  ΤΑ  ΛΕΝΕ  ΚΑΙ  ΠΡΟΤΙΜΑΝ  ΝΑ  ΤΑ  ΚΡΥΒΟΥΝ (ΟΠΩΣ  ΚΑΝΟΥΝ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΜΑΣ  ΠΟΥ  ΑΠΟ  ΣΥΜΦΕΡΟΝ  Ο  ΕΝΑΣ  ΚΑΛΥΠΤΕΙ  ΤΑ  ΣΚΑΝΔΑΛΑ  ΤΟΥ  ΑΛΟΥΝΟΥ) ΚΑΙ  ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ  ΓΙΑΤΙ  ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ  ΟΤΙ  Η  ΕΥΤΥΧΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΝΤΡΟΠΗ  ΚΑΙ  ΚΡΥΒΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ  ΜΑΣ  ΓΝOΣΤΟΠΟΙΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΜΟΝΟ  ΕΚΕΙ  ΠΟΥ  ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΝΑ  ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΘΕΙ

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 1:50 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Τρίτη, 2 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΑΝΤΩΣ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ_
ΦΑΙΝΕΤΑΙ  ΑΥΤΟ  ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ  ΟΤΙ  ΑΥΤΟΙ  ΠΟΥ  ΤΗΝ  ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ
{ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ  &  ΟΣΟΙ  ΕΧΟΥΝ  ΤΗ  ΔΗΝΑΤΟΤΗΤΑ  ΦΟΡΟΥΣ  ΝΑ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ}
ΟΣΟ  ΠΑΝΕ  ΚΑΙ  ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΝ_ΚΑΙ  ΜΑΛΙΣΤΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΣΧΕΤΙΚΗ  ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ  ΓΙ  ΑΥΤΟΥΣ  ΤΗ  ΣΤΙΓΜΗ  ΠΟΥ  ΣΕ  ΙΣΠΑΝΙΑ  ΚΑΙ  ΟΥΚΡΑΝΙΑ  ΤΟΥΣ  ΓΑΜΟΥΝ  ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ}_
Η  ΒΑΘΥΤΕΡΗ  ΟΥΣΙΑ  ΚΑΘΕ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ  ΕΙΝΑΙ  ΥΛΙΚΗ_ΚΑΘΕ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ  ΤΗΝ  ΟΥΜΑΝΙΖΟΥΣΑ  ΤΟΤΕ  ΜΟΝΟ  ΟΤΑΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΣΤΟ  ΚΡΑΤΟΣ  {ΤΟ  ΟΠΟΙΟ  ΑΥΤΗ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ}  ΣΧΕΤΙΚΗ  ΕΥΜΑΡΕΙΑ_&_ΜΟΝΟ  ΟΤΑΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΝΔΕΙΑ  ΜΟΝΟ  ΤΟΤΕ  ΟΙ  ΜΑΣΚΕΣ  ΠΕΥΤΟΥΝ  ΚΑΙ  ΜΟΝΟ  ΤΟΤΕ  ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ  Η  ΥΛΟΚΡΑΤΙΑ  ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ  ΤΗΣ  ΚΑΘΕ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ_ΜΟΝΟ  ΤΟΤΕ  ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ  Η  ΚΑΤΑ  ΤΣΟΜΣΚΙ  ΑΤΟΠΗ  ΚΑΙ  ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ_Η  ΚΑΘΕ  ΕΙΔΟΥΣ  ΚΥΒΕΡΝΙΤΙΚΗ  ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ  ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΥΛΗ_ΟΠΩΣ  ΔΗΛΑΔΗ  Η  ΥΛΗ  ΕΙΝΑΙ  ΕΙΝΑΙ  ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΗ {ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΕΧΕΙ  ΟΥΤΕ  ΑΡΧΗ  ΟΥΤΕ  ΤΕΛΟΣ  ΚΑΙ  ΑΠΛΑ  ΜΕΤΑΛΑΣΕΤΑΙ_ΕΤΣΙ  &;  ΜΕ  ΤΟΝ  ΤΡΟΠΟ  ΑΥΤΟ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ  ΚΑΙ  Η  ΚΑΘΕ  ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ_ΕΙΝΑΙ  ΑΔΥΝΑΤΟ  ΝΑ  ΥΠΑΡΞΕΙ  ΚΡΑΤΟΣ  ΑΝ
ΔΕΝ  ΥΠΑΡΞΕΙ  ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ  ΑΥΤΟΥ  ΟΠΩΣ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΥΠΑΡΞΕΙ  ΑΝΤΙΥΛΗ  ΠΑΡΑ  ΜΟΝΟ  ΥΛΗ_ΚΑΘΕ  ΜΟΡΦΗ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ  ΟΔΗΓΕΙ  ΜΟΙΡΑΙΑ  ΣΤΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ_ΤΟ  ΜΕΓΑΛΟ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ  ΠΕΙΡΑΜΑ  ΤΟΥ  ΕΙΚΟΣΤΟΥ  ΑΙΩΝΑ{ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ} ΑΠΕΔΕΙΞΕ  ΟΤΙ  ΜΠΟΡΕΙ  Ο  ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ  ΝΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ  ΜΟΝΟ  ΣΑΝ  ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ  ΙΔΙΟΥ  ΤΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ_
ΚΑΙ  ΒΕΛΤΙΩΣΕ  ΚΑΠΩΣ  ΤΙΣ  ΣΥΝΘΗΚΕΣ  ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ  ΤΟΥ  ΠΟΛΙΤΗ {ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ  ΔΟΥΛΕΙΑ  ΚΑΙ  ΔΙΑΚΟΠΕΣ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ}  ΜΑ  ΑΠΟΡΩΦΗΣΕ  ΚΑΘΕ  ΜΟΡΦΗ  ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ    ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ_ _ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΝΤΑΣ  ΟΤΙ  Η  ΜΟΝΗ  ΔΙΑΦΟΡΑ  Η  ΟΠΟΙΑ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ  ΑΝΑΜΕΣΑ  ΣΤΟΝ  ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ  ΚΑΙ  ΤΟΝ  ΣΤΑΛΙΝ {Η  ΤΟΝ  ΜΕΛΙΣΑΝΙΔΗ  &  ΤΟΝ  ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ}  ΕΙΝΑΙ  ΟΤΙ  Ο  ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ  ΕΠΙΤΑΣΕΙ  ΣΤΟΥΣ  ΕΚΑΣΤΟΤΕ  ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ  ΤΟΥ ΝΑ  ΖΟΥΝ  ΜΟΝΟ  ΜΕ  500  η 1000  η  1500  ευρώ  ΤΟ  ΜΗΝΑ {ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ  ΤΗ  ΔΟΣΗ  ΤΟΥ  ΛΕΟΝΤΑ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΤΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΔΙΚΟΥΣ  ΤΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΝ  ΕΚΑΣΤΟΤΕ  ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ  ΤΟΥ  ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ  {ΣΗΜΕΡΑ &  ΣΤΗΝ  ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  ΕΙΝΑΙ  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ  ΣΑΨΑΛΟ  ΠΟΥ  ΛΕΕΙ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΤΟΥ Π ΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ  &  ΠΟΥ  ΤΟΥ  ΕΧΕΙ  ΞΕΧΕΙΛΩΣΕΙ  ΤΗΝ  ΚΩΛΩΤΡΥΠΙΔΑ  ΤΟΥ  Ο  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ  ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ  ΤΗΣ  ΧΩΡΑΣ {ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΛΛΟΣ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΦΟΝ  ΦΟΥΧΛΕΝ} _
ΑΠΟ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΛΙΓΑ  ΧΡΗΜΑΤΑ  ΠΟΥ  ΟΙ  ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟΙ  ΑΠΟ  ΕΜΑΣ  ΤΑ  ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ_{ΑΝΑΛΟΓΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΕΥΚΑΙΡΙΑ  ΠΟΥ  ΣΤΟΝ  ΚΑΘΕΝΑ  ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ} Ο  ΚΑΘΕΝΑΣ  ΤΑ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ  ΟΠΩΣ  ΘΕΛΕΙ  ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ  ΝΑ  ΒΓΑΛΕΙ  ΑΚΟΜΑ  ΚΑΙ  ΣΧΕΤΙΚΗ  ΧΛΙΔΗ  ΜΕΣΩ  ΑΠΟ  ΑΥΤΑ_
_ΑΝΤΙΘΕΤΑ  ΤΟ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ  ΤΟΥ  ΣΤΑΛΙΝ  ΔΙΝΕΙ {ΣΕ  ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΕΣ}  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΛΙΓΑ  ΧΡΗΜΑΤΑ  ΧΩΡΙΣ  ΟΜΩΣ  ΝΑ  ΤΟΥΣ  ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΤΑ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ  ΟΠΩΣ  ΑΥΤΟΙ  ΘΕΝ_

ΚΑΙ  ΑΥΤΗ  ΕΙΝΑΙ Η  ΜΟΝΗ  ΔΙΑΦΟΡΑ  ΠΟΥ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΝΑΜΕΣΑ  ΣΤΟΥΣ  ΔΥΟ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ_
ΤΟΝ  ΣΤΑΛΙΝ  ΚΑΙ  ΤΟΝ  ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΗ

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 7:58 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Κυριακή, 31 Αυγούστου 2014

Όσκαρ Ουάιλντ Η αληθινή τελειότης του ανθρώπου βρίσκεται όχι στο τι έχει, αλλά στο τι είναι. Γι’ αυτό προς το συμφέρον ακριβώς των πλουσίων πρέπει να καταργήσουμε την ιδιοκτησία. Κι η φτώχεια πρέπει να καταργηθεί γιατί ταπεινώνει τον άνθρωπο κι επιβραδύνει την ατομική του ανάπτυξη. Μία μόνο κοινωνική τάξη σκέπτεται το χρήμα περισσότερο απ’ τους πλουσίους, κι αυτή είναι οι… φτωχοί. Οι καλύτεροι ανάμεσα στους φτωχούς δεν ήταν ποτέ ευγνώμονες για την ελεημοσύνη. Είναι αγνώμονες, δυσαρεστημένοι, απείθαρχοι κι επαναστατικοί. Κι έχουν δίκιο νάναι έτσι. Ο άνθρωπος που δε θάταν δυσαρεστημένος σε τέτοιο περιβάλλον και σε τέτοιο χαμηλό βιοτικό επίπεδο θα ήταν τέλειο κτήνος. Η πείνα κι όχι η αμαρτία γεννάνε το σύγχρονο έγκλημα. Διαμέσου της ανυπακοής δημιουργήθηκε πάντα η πρόοδος, διαμέσου της ανυπακοής και της επαναστάσεως. Το να συνιστούμε οικονομία στους φτωχούς είναι κάτι τόσο εξωφρενικό, όσο και υβριστικό. Είναι σαν να συμβουλεύουμε έναν που πεινάει να τρώει λιγότερο. απόσπασμα από το δοκίμιο του ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ “Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ” Το Πεπρωμένο δεν μας προειδοποιεί. Είναι πολύ σοφό και πολύ άσπλαχνο για να κάνει κάτι τέτοιο. Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 4:56 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Τρίτη, 24 Ιουνίου 2014

Juan Belmonte García (April 14, 1892 – April 8, 1962) was a Spanish bullfighter, considered by many to have been the greatest matador of all time.^{[citation needed]}

Life

Born in Seville, his family moved to the Triana neighbourhood when he was three, according to the biographer A. Diaz Canabate. Belmonte began his bullfighting career in 1908, touring around Spain in a children's bullfighting group called Los Niños Sevillanos. He killed his first bull on July 24, 1910. As an adult, his technique was unlike that of previous matadors; he stood erect and nearly motionless, and always stayed within inches of the bull, unlike previous matadors, who stayed far from the animal to avoid the horns. As a result of this daring technique, Belmonte was frequently gored, sustaining many serious wounds.
One such incident occurred during a November, 1927 bullfight in Barcelona, Spain. Belmonte was gored through his chest and pinned against a wall. Several other toreros rescued him. Among the spectators that day were the King and Queen of Spain and the Infanta Beatriz.^[1]
Belmonte's rivalry with Joselito (a.k.a. Gallito), another contender for the appellation "greatest matador of all time", from 1914 to 1920 is known as the Golden Age of Bullfighting. The era was cut short when Joselito was fatally gored on May 16, 1920, at the age of 25,^[2] at a bullfight in Talavera de la Reina, a small town not far from Madrid. Belmonte then had to carry alone the weight of the whole bullfighting establishment, which proved to be unbearable, and which in 1922^[3] led to the first of his three^[4] temporary retirements.

Belmonte on cover of Time magazine, 5 January 1925

In 1919, Belmonte fought 109 bullfighting corridas (bullfights), a number unmatched by any matador before, until the 1965 bullfight season when Manuel Benítez Pérez ("El Cordobés") performed in 111 corridas, surpassing Belmonte's record. The Mexican matador Carlos Arruza fought 108 corridas in one season but it is said that he refused to pass Belmonte's record out of respect for the maestro.
After his third and final retirement in 1935,^[5] Belmonte moved to a 3,500-acre ranch in Andalusia, where he 'lived the life of a gentleman bull-breeder'.^[2] He also published a (ghostwritten) autobiography. Written by Manuel Chaves Nogales and published in 1937, it was called Juan Belmonte, matador de toros: su vida y sus hazañas (Juan Belmonte, killer of bulls: his life and deeds) and consisted of his story as told to Nogales. The book was translated into English by Leslie Charteris as Juan Belmonte, Killer of Bulls. Belmonte was also a close friend of author Ernest Hemingway, and he appears prominently in two of Hemingway's books: Death in the Afternoon and The Sun Also Rises. Like Hemingway, Belmonte committed suicide by gunshot.^[6]
Juan Belmonte was the single matador that changed the style of bullfighting. Born with slightly deformed legs, he could not run or jump like other boys^[4] and so when he finally began his career as a matador, he firmly planted his feet on the ground, never giving way.^[2] He forced the bull to go around him, whereas others until then had jumped all over the place like circus performers.
During his bullfighting career he received 24 serious wounds and 'countless minor ones'.^[4] He later developed a grave heart condition,^[5] identified by a Madrid specialist who advised him to 'go easy' and to stop riding,^[4] an instruction that he initially took to heart but, in the last spring of his life, disobeyed in order to ride his favourite horse, Maravilla,^[5] on the ranch with his son. Shortly before his death he learned that he had lung cancer.^[4] After a final morning ride, he returned home to his ranch house, took his 6.35mm^[4] pistol from a drawer in his study and shot himself.^[5] He died within a week of his 70th birthday. Berman and Wallace^[7] suggest that this may have been a 'copycat suicide'; on hearing of his friend Hemingway's suicide in 1961, Belmonte is said to have answered 'Well done.'
The circumstances surrounding his death are the source of some controversy. A popular version, seen for example in Life,^[8] describes events substantially as follows: when Belmonte's doctor told him that, because of his lifelong injuries and trauma, he could no longer smoke cigars, ride his horses, drink wine or perform sexual acts with women, he decided he was ready to die. He ordered that his favourite horse be brought to him, took a handful of cigars, two bottles of his favourite wine and rode out to his finca where he was met by two of Sevilla's "women of the night."^{[citation needed]} He smoked his cigars and drank his wine, engaging one more time in his final passions, took his pistol and shot himself. He had told others prior to his last day that if he could not live like a man he would at least die like one.^{[citation needed]}
A movie about his life, titled Belmonte^[9] and directed by Juan Sebastián Bollaín, was released in 1995.
He is interred at the cemetery of Seville,^[3] 20 yards from the grave of his rival of seven seasons, Joselito.^[4] His wish was to be buried with the robe of his Holy Week fraternity. The cofradías (fraternities or confraternities) of Seville have their religious roots in the guilds of the Middle Ages. Each of the various guilds was responsible for a large float that several men carried during the processions of Holy Week. Upon each float was a large image—picture or statue—of the particular guild's patron saint flanked by a myriad of candles and flowers, e.g. Blessed Mary under the title of La Macarena. Guild members in their colorful hoods and robes vied with each other for attention and adulation. The capataz (leader of the float) sometimes instructs the guild members to sway the image in a way that resembles a festive street dance. At various stations along the way, the float stops in the middle of a neighborhood street to be serenaded by a saeta sung from a balcony. The uniform robe and hood of some guilds is of bright color, while that of others is quite somber. The most severe Guilds are dressed in black, ancestors of the Penitentes of northern New Mexico. At the time of Belmonte's death, Catholic rules prescribed against suicide victims' being buried in consecrated ground. According to today's more pastoral norms, a suicide victim is considered to be temporarily insane, and thus might be accorded Catholic burial. Nevertheless, Belmonte's death provoked a strong sadness in the city of Seville.

In popular culture

Belmonte is referred as a former friend of Montgomery Burns in the episode 533: Four Regrettings and a Funeral of The Simpsons.
Belmonte also appears as a character in Woody Allen's 2011 film Midnight in Paris as a friend of Ernest Hemingway, who considers him to be "truly brave". He is portrayed by Swedish actor Daniel Lundh.

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 5:11 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Κυριακή, 8 Ιουνίου 2014

THE BULL SAYS TO THE BULLFIGHTER

ΤΟΣΟ  ΜΑΛΑΚΟ  ΚΑΙ  ΑΣΠΡΟ  ΕΝ  ΤΟ  ΔΕΡΜΑ  ΜΟΥ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΘΑ  ΣΕ  ΔΥΣΚΟΛΕΨΕΙ  ΚΑΘΟΛΟΥ. . . .ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΣΑ  ΝΑ  ΤΟΝ  ΒΑΖΕΙΣ  ΜΕΣΑ  ΣΕ  ΒΟΥΤΥΡΟ...............................




.Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΜΠΑΝΤΕΡΙΛΙΕΣ..............................


..ΝΟΣΟΤΡΟΣ  ΣΤΑ  ΙΣΠΑΝΙΚΑ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ  Η  ΝΟΣΟΣ  ΤΩΝ  ΑΛΛΩΝ...........................


.....ΤΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ  ΟΤΙ  ΓΙΝΟΝΤΑΙ  ΣYΝΕΧΩΣ  ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ  ΕΝΑΝΤΙΩΝ  ΤΩΝ  ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΩΝ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΤΙ  ΤΟ  ΟΠΟΙΟ  ΥΠΟΝΟΕΙ  ΚΑΙ  ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ  ΤΗΝ  ΑΞΙΑ  ΑΥΤΟΥ  ΤΟΥ  ΘΕΣΜΟΥ  ΑΝΤΙ  ΝΑ  ΤΗΝ  ΑΜΦΙΣΒΙΤΕΙ.................


...............ΙΣΩΣ  ΝΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΣΤΗΝ  ΙΣΠΑΝΙΑ  Ο  ΑΓΝΩΣΤΟΣ  ΑΛΟΔΑΠΟΣ  ΦΙΛΟΣ  ΤΩΝ  ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΩΝ  ΠΟΥ  ΑΓΑΠΑΕΙ  ΤΟΝ  ΘΕΣΜΟ  ΕΣΤΟ  ΚΑΙ  Α   ΕΝΑΙ  ΞΕΝΟΣ  ΑΦΙΣΙΟΝΑΔΟ  ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ  ΕΠΩΝΥΜΟΣ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΧΕΜΙΝΓΟΥΑΙΗ,ΤΟΝ  ΟΥΕΛΛΕΣ  Η   ΚΑΠΟΙΟΥΣ  ΑΛΛΟΥΣ.................

....Η  ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΜΟΝΟ  ΘΕΑΜΑ  ΠΟΥ  ΠΑΝΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ  ΚΑΙ  ΠΟΥ  ΠΟΤΕ  ΔΕΝ  ΤΥΠΟΠΟΕΙΤΑΙ..............................


..Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΜΠΑΝΤΕΡΙΛΙΕΣ..............................

..ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ  ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΤΙΠΟΤΑ  ΠΟΥ  ΜΑ  ΕΝΩΝΕΙ  ΤΟΥΣ  ΑΚΡΟΦΑΣΙΣΤΕΣ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΜΟΥΝΕΣ  ΕΝΩ  ΣΤΗ  ΙΣΠΑΝΙΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΑΤΙ. . .ΤΟ  ΠΑΘΟΣ  ΤΗΣ  ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑΣ............................


..Η  ΛΕΞΗ  ΚΙΜΑΣ  ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΚΥΜΑ..............................


.ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑ  ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΣΑΝ  ΤΟ  ΚΑΡΦΙ-ΟΣΟ  ΠΙΟ  ΠΟΛΥ  ΤΙΣ  ΧΤΥΠΑΣ  ΤΟΣΟ  ΣΤΕΡΕΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ....ΜΠΑΙΝΟΥΝ  ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ  ΣΤΗΝ  ΑΡΕΝΑ...............

.Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΜΕ ΤΙΣ  ΜΠΑΝΤΕΡΙΛΙΕΣ  ΠΟΥ  ΤΟΥ  ΤΙΣ  ΚΑΡΦΩΣΑΝΕ...............................ΟΙ  ΑΝΤΙΡΗΣΕΙΣ  ΓΙΑ  ΚΑΤΙ  ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝ  ΤΗΝ  ΑΞΙΑ  ΤΟΥ..........

.ΜΑΝΤΡΙΝΤ  ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΜΑΝΤ..



.ΕΝΑΣ  ΤΡΕΛΟΣ  ΠΟΥ  ΕΜΟΙΑΖΕ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΤΟΥΑΙΗΝ  ΚΥΚLΟΛΦΟΡΑΓΕ  ΒΡΑΔΥ  ΣΤΗ  ΜΑΔΡΙΤΗ  ΕΠΑΝΩ  ΣΕ  ΕΝΑ  ΤΡΙΚΥΚΛΟ  ΠΟΔΥΛΑΤΟ  ΠΟΥ  ΕΙΧΕ  ΠΑΝΩ  ΤΟΥ  ΚΟΛΗΜΕΝΑ  ΧΙΛΙΑΔΕΣ  ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ  ΛΑΜΠΑΚΙΑ.........................

.......ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ  ΛΕΓΕΤΑΙ  ΑΥΤΟ  ΠΟΥ  ΚΟΥΜΠΩΝΕΙ  ΤΟΝ  ΠΑΡΑ.............


.ΠΕΡΕΡΑ,ΛΟΠΕΖ,ΦΑΝΤΙΝΟ,ΤΑΛΑΒΑΝΤΕ  ΤΟΣΟΙ  ΠΟΛΟΙ  ΘΕΟΙ  ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝΕ  ΜΕΣΑ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΒΡΑΔΥΑ  ΚΑΙ  ΑΥΤΟ  ΚΑΤΑΝΤΑ  ΒΑΡΕΤΟ.....


..Λ........ΕΙΝΑΙ  ΓΕΝΙΚΑ  ΠΑΡΑΔΕΚΤΟ  ΟΤΙ  ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ  ΑΥΤΟ  ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΤΙΠΟΤΕ  ΤΟ  ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ  ΚΑΙ  ΟΤΙ  ΟΛΑ  ΕΙΝΑΙ  ΠΡΟΙΟΝ  ΜΙΑΣ  ΤΥΧΑΙΑΣ  ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΜΟΝΟ  ΠΟΥ  ΜΠΟΡΩ  ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟ  ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ  ΠΟΥ  ΤΥΧΑΙΑ  ΒΡΕΘΗΚΑ  ΕΙΝΑΙ  ΟΤΙ  ΒΑΡΥΕΜΑΙ..............................

..ΟΣΟ  ΠΙΟ  ΚΟΥΤΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΝΕΙΣ  ΤΟΣΟ  ΠΙΟ  ΟΛΙΓΑΡΚΗΣ  ΕΙΝΑΙ.............



...ΒΡΕΣ  ΜΙΑ  ΤΡΥΠΑ  ΚΙ  ΑΣΤΗΝΕ  ΚΙ  ΑΝ  ΚΑΥΛΩΣΕΙΣ  ΠΙΑΣΤΗΝΕ...............................


.ΜΙΑ  ΤΡΥΠΑ  ΕΧΩ  ΟΛΗ  ΚΙ  ΟΛΗ  ΚΑΝΤΗΝΑ  ΟΤΙ  ΘΕΣ  ΕΝΩ  ΟΙ  ΓΥΝΑΙΚΕΣ  ΕΙΝΑΙ  ΠΙΟ  ΤΥΧΕΡΕΣ  ΕΧΟΥΝ  ΔΥΟ.....................

..ΕΙΣΑΙ  ΤΥΧΕΡΟΣ  ΘΑ  ΜΑΣΤΙΓΩΘΕΙΣ  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΔΑΠΑΝΗ.............................


...ΟΙ  ΚΟΡΙΝTΑΣ  ΡΕΧΟΝΕΣ  ΕΧΟΥΝ  ΜΙΑ  ΦΙΝΕΤΣΑ  ΠΟΥ  ΘΑ  ΤΗΝ  ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ....ΙΤΑΛΙΚΗ...ΣΕ  ΑΥΤΕΣ  Ο  ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΣ  ΣΠΑΝΙΑ  ΠΕΥΤΕΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΓΛΗΓΟΡΟ  ΚΑΙ  ΕΥΚΙΝΗΤΟ  ΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ  ΑΝ  ΟΜΩΣ  ΑΥΤΟ  ΓΙΝΕΙ  ΤΟΤΕ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ............................

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 3:59 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Κυριακή, 20 Απριλίου 2014

ΛΟΙΠΩΝ ΠΩΣ ΤΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η  ΔΟΜΗ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ  ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ  ΣΤΟ  ΨΕΜΑ  ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΑΝΕΧΤΕΙ  ΤΗΝ  ΑΛΗΘΕΙΑ...ΘΡΗΣΚΕΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ.ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗΝ ΨΕΥΔΗ.Ο  ΣΑΜΑΡΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ  ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ  ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΞΕΡΕΙ  ΝΑ ΠΕΙ ΨΕΜΑΤΑ..

ΕΠΕΙΔΗ  ΕΙΜΑΙ  ΟΠΑΔΟΣ  ΤΩΝ  ΤΕΣΑΡΩΝ  ΚΡΥΠΤΟΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ  ΠΟΥ   ΑΝΕΤΡΕΨΑΝ  ΤΑ ΠΑΝΤΑ  [ΜΑΡΞ,ΦΡΟΥΝΤ,ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ,ΖΟΛΑ]  ΠΙΣΤΕΥΩ  ΠΩΣ  ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΑΞΙΑ  ΚΑΙ  ΟΤΙ  ΟΙ  ΑΞΙΕΣ  [ΤΟ  ΠΡΕΠΕΙ]  ΕΙΝΑΙ  ΜΙΑ  ΕΝΟΙΑ  ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ  ΚΑΙ  ΟΤΙ  Ο  ΚΟΣΜΟΣ  ΚΑΙ  Η  ΖΩΗ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΤΙ  ΤΟ  ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ [ΑΛΟΙΩΣ  ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ  ΤΑΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ  ΑΛΟΙΩΣ  ΣΟΥ  ΒΓΑΙΝΟΥΝ].ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ  ΣΑ  ΣΚΥΛΟΣ  ΓΙΑ  ΝΑΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΕ  ΣΠΙΤΙΑ  ΚΑΙ  ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ  ΚΑΠΟΤΕ  ΑΝΤΑ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΠΟΥ  ΑΥΤΑ  ΘΑ  ΣΟΥ  ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ  ΚΑΙ  ΕΡΧΕΤΑΙ  Ο  ΚΑΘΕ  ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ  ΚΑΙ  ΣΟΥ  ΤΑ  ΑΧΡΙΣΤΕΥΕΙ  ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ  ΚΟΠΟΥΣ  ΜΙΑΣ  ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ  ΖΩΗΣ..ΚΑΝΕΙΣ  ΠΑΙΔΙΑ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΣΕ  ΓΗΡΟΚΟΜΗΣΟΥΝ  ΟΤΑΝ  ΓΙΝΗΣ ΑΠΟΜΑΧΟΣ  ΚΑΙ  ΑΥΤΑ  ΣΕ  ΠΕΤΟΥΝ  ΣΑ  ΣΚΥΛΟ  ΣΤΟ  ΓΕΡΟΝΤΑΔΙΚΟ. . ΠΡΟΣΘΕΤΩΝΤΑΣ  ΤΕΛΩΣ  ΣΕ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΕΥΑΛΩΤΟ  ΠΟΥ  ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ  ΤΗΝ  ΦΥΣΗ  ΤΩΝ  ΕΜΒΙΩΝ  ΟΝΤΩΝ  ΟΔΗΓΕΙΣΑΙ   ΣΤΟ  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΟΥ  ΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ  ΠΑΣΗ  ΘΥΣΙΑ  ΝΑ  ΞΕΧΝΟΥΝ..-ΔΗΛΑΔΗ  ΣΤΟ  ΟΤΙ  ΔΕ  ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΝΑ  ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ  ΣΤΗ  ΖΩΗ  ΣΟΥ  ΓΙΑΤΙ  Η  ΖΩΗ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΤΙ  ΠΟΥ  ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ  ΤΟ  ΕΛΕΓΞΕΙΣ.ΚΑΙ  ΑΥΤΗ  Η  ΝΙΧΙΛΙΣΤΙΚΗ  ΛΟΓΙΚΗ ΣΕ  ΚΑΝΕΙ  ΜΠΟΕΜ.ΣΕ  ΟΔΗΓΕΙ  ΣΤΟ  ΝΑ  ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙΣ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ [ΤΗΝ  ΩΡΑ  ΠΟΥ  Ο  ΚΟΣΜΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΓΕΜΑΤΟΣ  ΜΕ  ΛΑΜΟΓΙΑ  ΠΟΥ  ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ  ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΣ  ΕΠΙΜΕΛΗΜΕΝΑ  ΤΗΝ  ΙΔΙΑ  ΤΟΥΣ ΤΗ  ΦΤΩΧΕΙΑ]   ΚΑΙ  ΝΑ  ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ  ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΚΟ.ΚΑΙ  ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.

ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΦΥΣΙΚΑ  ΚΑΚΟ  ΝΑ ΕΙΣΑΙ=

Α]ΦΟΝΙΑΣ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Β]ΠΟΥΤΑΝΑ  ΣΑΝ  ΤΗ  ΛΙΑΝΗ

Γ]ΥΠΗΡΕΤΗΣ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΣΑΜΑΡΑ

Δ]ΓΚΑΙΗ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΑΣΛΑΝΗ

Ε]ΚΩΛΟΜΠΑΡΑΣ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΜΕΙΜΑΡΑΚΗ

ΣΤ] ΖΗΤΙΑΝΟΣ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΜΕΣΟ  ΕΛΛΗΝΑ

Ζ]ΚΛΩΣΑΡ  ΣΑΝ  ΤΟΝ   ΦΡΑΝΣΟΥΑ  ΒΙΓΙΟΝ

ΤΗ  ΣΤΙΓΜΗ  ΠΟΥ  ΟΛΟΙ  ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ  ΠΙΣΩ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΔΑΧΤΥΛΟ 

ΤΟΥΣ  ΚΑΙ  ΛΕΝΕ  ΧΟΝΤΡΑ  ΨΕΜΑΤΑ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΚΡΥΨΟΥΝ  ΤΗΝ ΔΥΜΟΡΦΙΑ & ΤΗ  ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΗ  ΕΙΚΟΝΑ  ΠΟΥ  ΕΚΠΕΜΠΕΙ Η

ΑΠΟΤΥΧΙΑ  ΤΟΥΣ  ΠΙΣΩ  ΑΠΟ  ΜΙΑ  ΜΑΣΚΑ  ΔΗΘΕΝ  ΕΥΜΑΡΕΙΑΣ.

ΚΑΙ  ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ  [ΤΟ  ΛΕΓΟΜΕΝΟ  ..ΔΗΘΕΝ]....ΑΦΟΥ  ΜΑΣ  ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ   ΓΕΛΟΙΟΠΟΗΜΕΝΟΙ  ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ  ΟΤΙ  ΘΑ  ΜΕΙΝΟΥΝ  ΣΤΗΝ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΜΕ  ΤΟ  ΝΑ  ΣΚΥΒΟΥΝ  ΤΟ  ΚΕΦΑΛΙ  ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ [ΓΙΑΤΙ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΟΥΝ  ΝΑ  ΚΑΝΟΥΝ]  ΚΑΙ  ΠΟΥ  ΑΥΤΟΙ  ΤΟΥΣ ΠΕΤΟΥΝ  ΕΝΑ  ΠΙΑΤΟ  ΦΑΓΗΤΟ  ΣΑ  ΝΑΕΙΝΑΙ  ΣΚΥΛΟΙ..ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ  ΤΗ  ΜΕΡΙΔΑ  ΤΟΥ  ΛΕΟΝΤΟΣ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΤΟΥΣ..ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ  ΣΗΜΑΣΙΑ  ΝΑ  ΚΡΥΒΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΜΙΖΕΡΙΑ  ΜΑΣ  ΠΑΡΙΣΤΑΝΩΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ  Η ΤΟΥΣ ΤΣΙΦΛΙΚΑΔΕΣ..Ο  ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ [ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΗΤΑΝ  ΚΑΙ  ΤΟΣΟ  ΥΠΗΡΕΤΗΣ  ΤΩΝ  Η.Π.Α ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΤΩΡΙΝΟΙ  ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ]  ΕΚΑΝΕ  ΑΥΤΑ  ΠΟΥ  ΕΚΑΝΕ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΣΩΣΕΙ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟ.ΚΑΙ ΝΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΣΩΣΕΙ  ΤΙΣ  ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ   ΠΟΥ  ΕΙΧΕ  ΤΟ  10%  ΤΟΥ  ΠΛΗΘΙΣΜΟΥ  ΤΗΣ  ΧΩΡΑΣ  [ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΥΠΟΛΟΓΙΣΗΜΟΣ  ΠΛΗΘΙΣΜΟΣ]  ΓΙΑΤΙ  ΓΙΑ ΤΟ  ΥΠΟΛΟΙΠΟ  90% [ΤΟΝ  ΚΟΥΡΕΑ,ΤΟΝ  ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ,ΤΟΝ  ΓΑΛΑΤΑ,ΤΟΝ  ΤΣΑΓΚΑΡΗ [ΕΙΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ  ΕΙΤΕ  ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΕΝΑ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΥΤΟ..Η  ΖΩΗ  ΤΟΥΣ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΑΝΙΑΡΗ  ΚΑΙ  ΜΙΖΕΡΗ  ΟΤΙ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ  ΝΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ........................................

ΤΕΛΕΙΟΝΩΤΑΣ  ΘΑ  ΜΙΛΗΣΩ  ΛΙΓΟ ΚΑΙ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΜΟΥ  ΛΕΓΟΝΤΑΣ  ΟΤΙ  ΕΧΩ  ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΙ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΓΙΑΤΙ  ΓΝΩΡΙΖΩ  ΟΤΙ  ΔΕΝ  ΞΕΡΩ  ΤΙ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΜΟΥ  ΣΥΜΒΕΙ  ΑΝΑ  ΠΑΣΑΝ  ΣΤΙΓΜΗ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΜΟΝΟ  ΠΟΥ  ΜΕ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ  ΕΙΝΑΙ  ΝΑ ΚΥΝΗΓΩ  ΜΕ  ΤΟ  ΣΤΑΓΟΝΟΜΕΤΡΟ  ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ  ΛΙΓΕΣ  ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΠΟΥ  Ο  ΜΑΤΑΙΟΣ ΤΟΥΤΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΙΡΕΙ  ΝΑ  ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ. [ΑΛΚΟΛ,ΠΟΡΝΕΙΑ,ΣΥΝΕΧΕΙΣ  ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ  ΚΤΛ] ΟΣΠΟΥ  ΝΑ  ΣΥΜΒΕΙ  ΤΟ  ΜΟΙΡΑΙΟ  ΠΟΥ  ΘΑ  ΜΑΣ  ΤΣΑΚΙΣΕΙ.

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 12:33 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2014

ΑΥΤΑ  ΤΑΛΙΓΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ  ΣΤΗ  ΖΩΗ  ΜΟΥ  ΤΑ ΒΑΣΙΣΑ  ΟΧΙ  ΣΤΟ  ΟΤΙ  ΕΙΜΑΙ  ΕΞΥΠΝΟΣ  ΑΛΛΑ  ΣΤΟ  ΝΟΜΟ  ΤΩΝ  ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ  ΠΟΥ  ΑΥΤΟΣ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ  ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΩΡ  ΚΑΙ  ΚΙΝΕΙ  ΤΑ  ΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ  ΠΑΝΤΩΝ.Ο ΝΟΜΟΣ  ΤΩΝ  ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ  ΛΕΕΙ  ΟΤΙ  ΟΤΑΝ  ΕΓΩ ΠΟΥΛΗΣΑ  ΕΝΑ  ΚΤΗΜΑ  ΣΤΗΝ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ  ΤΟ  ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑ  ΣΕ  ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ  ΧΑΜΗΛΟΥ  ΡΙΣΚΟΥ [ΤΟΤΕ  ΔΕΝ  ΥΠΗΡΧΕ  ΑΚΟΜΗ  Ο  ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ] ΚΑΙ  ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕ  ΜΕΓΑΛΕΠΙΒΟΛΑ  ΣΧΕΔΙΑ  ΟΠΟΩΣ  Ο  ΣΤΑΥΡΟΣ  ΔΑΔΚΑΛΑΚΗΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΚΡΗΤΗ  ΠΟΥΛΗΣΑΝ  ΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ  ΤΗΣ  ΓΥΝΑΙΚΑΣ  ΤΟΥΣ  ΣΤΗΝ  ΚΡΗΤΗ  ΤΟΠΟΘΕΤΩΝΤΑΣ  ΤΑ  ΚΕΡΔΗ  ΣΕ  ΕΠΕΝΔΗΣΕΙΣ ΥΨΗΛΟΥ  ΡΙΣΚΟΥ.ΑΥΤΟ  ΕΙΧΕ  ΣΑΝ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ [ΕΚΤΟΣ  ΤΟΥ  ΟΤΙ  ΤΟΝ  ΧΩΡΗΣΕ  Η  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΤΟΥ] ΕΓΩ  ΑΚΟΜΗ  ΝΑ  ΑΝΤΕΧΩ  ΣΗΜΕΡΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΩ  ΕΝΤΟΣ  ΚΑΙ  ΕΚΤΟΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ  ΚΑΙ  ΕΚΕΙΝΟΣ  [ΜΕ  ΤΙΣ  ΛΑΘΟΣ  ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ  ΠΟΥ  ΕΖΗΜΙΩΣΑΝ  ΤΟ  ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ  ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ  ΟΛΟΙ  ΑΠΟ  ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ  ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΚΤΛ] ΝΑ  ΦΥΤΟΖΩΕΙ.ΘΥΜΑΜΑΙ ΔΕ  ΟΤΙ  ΚΟΡΟΙΔΕΥΕ  ΤΟΝ  ΜΑΝΟΛΟ  ΛΕΓΟΝΤΑΣ  ΟΤΙ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΣΑΝ  ΤΟΝ  ΙΔΙΟ  [ΠΟΥ  ΕΧΕΙ  ΜΕΓΑΛΕΠΙΒΟΛΑ ΣΧΕΔΙΑ]ΜΑ  ΕΝΑ  ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ  ΠΟΥ  ΤΟΝ  ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΙ  ΓΡΙΕΣ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΑΝΑΘΕΤΟΥΝ  ΝΑ  ΕΚΔΙΔΕΙ  ΤΑ  ΒΙΒΛΙΑ  ΤΟΥΣ  ΔΙΝΟΝΤΑΣ  ΤΟΥ  ΕΝΑ  ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ]ΚΑΙ  ΝΑ  ΠΟΥ  ΣΗΜΕΡΑ  ΤΟ  ΚΙΣΜΕΤ  ΤΑ  ΚΑΝΟΝΗΣΕ  ΕΤΣΙ  ΩΣΤΕ  ΟΙ  ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΕΙΣ  ΤΟΥ  ΕΙΡΩΝΙΕΣ ΝΑ  ΓΥΡΙΣΟΥΝ  ΣΑΝ  ΜΠΟΥΜΕΡΑΓΚ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΤΟΥ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΖΕΙ  Ο  ΙΔΙΟΣ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ  ΤΩΝ  ΙΔΙΩΝ  ΓΡΙΩΝ  ΠΟΥ  ΒΟΗΘΗΣΑΝ  ΤΟΝ  ΜΑΝΟΛΟ ΠΟΥ  ΤΩΡΑ  ΔΙΝΟΥΝ  ΣΕ  ΑΥΤΟΝ  ΕΝΑ  ΚΟΚΚΑΛΟ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΤΙΣ  ΒΑΖΕΙ  ΣΤΗΝ  ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ  ΠΟΥ  ΑΥΤΟΣ  ΕΦΤΙΑΞΕ  ΚΑΙ  ΠΟΥ  ΦΥΤΟΖΩΕΙ.ΔΕΝ  ΕΙΜΑΙ  ΚΑΚΟΣ.  ΒΡΙΖΩ  ΑΥΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΒΡΙΖΩ.ΚΑΙ  ΟΧΙ  ΑΥΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΜΕ  ΠΕΙΡΑΞΑΝ[ΟΠΩΣ  ΟΙ  ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΚΑΝΟΥΝ  ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ  ΝΑ  ΒΓΑΛΕΙ  Ο  ΕΝΑΣ  ΤΟ  ΜΑΤΙ  ΤΟΥ  ΑΛΛΟΥ  ΤΗ  ΣΤΙΓΜΗ  ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ  ΟΣΟ  ΠΟΤΕ  ΕΝΩΜΕΝΟΙ  ΕΝΑΝΤΙΩΝ  ΤΩΝ  ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΩΝ  ΠΟΥ  ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΟΥΣ  ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ  ΚΛΕΙΝΩΝΤΑΣ  ΤΙΣ  ΠΛΑΤΕΙΕΣ  ΚΑΙ  ΜΗ  ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ  ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ  ΝΑ  ΠΑΡΕΙΣΔΗΣΕΙ  ΣΕ ΕΘΝΙΚΕΣ  ΕΠΑΙΤΙΟΥΣ  ΟΙ  ΟΠΟΙΕΣ  ΕΝΑΙ  ΠΛΕΩΝ  ΠΡΙΒΕ] ΟΜΩΣ  ΕΧΩ  ΤΗΝ  ΚΟΙΝΗ  ΛΟΓΙΚΗ  ΝΑ  ΜΑΝΤΕΥΩ  ΚΑΙ  ΠΟΙΟ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΜΑΛΟΝ  ΜΟΥ  ΚΑΘΩΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΜΕΛΩΝ  ΤΩΝ  ΔΙΚΩΝ  ΜΟΥ-ΚΑΘΩΣ  ΚΑΙ  ΤΙ  ΑΡΩΣΤΕΙΕΣ  ΘΑ  ΠΑΘΩ  ΟΤΑΝ  ΓΕΡΑΣΩ  Κ.Τ.Λ. ΕΠΙΣΗΣ  ΕΧΩ  ΤΗΝ  ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ  ΛΟΓΙΚΗ  ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ  ΤΟ  ΠΙΟΙ ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ  ΣΥΓΡΑΦΕΙΣ  ΘΑ  ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ  ΚΑΙ  ΠΟΙΟΙ  ΘΑ  ΧΑΘΟΥΝ..Ο ΠΕΒΕΡΤΕ,Ο  ΜΑΡΙΑΣ,Ο  ΤΟΥΣΕΤ  ΘΑ  ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ  ΕΝΩ  Ο  ΘΑΦΟΝ  ΘΑ  ΣΒΗΣΕΙ.......ΚΑΙ  ΞΕΡΩ  ΟΤΙ  ΟΤΙ  ΑΝ  ΔΟΚΙΜΑΣΩ  ΝΑ  ΓΙΝΩ  ΟΝΑΣΗΣ  Η  ΤΡΑΓΚΑΣ  ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ  ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ  ΜΕ  ΟΠΛΑ  Η  ΝΑΡΚΟΤΙΚΑ[ΜΕ  ΣΚΟΠΟ  ΝΑ  ΒΡΩ  ΚΕΦΑΛΑΙΑ  ΝΑ  ΤΑ ΕΠΕΝΔΥΣΩ]ΞΕΡΩ  ΚΑΛΑ  ΟΤΙ  Ο  ΑΥΣΤΗΡΟΣ  ΝΟΜΟΣ  ΤΩΝ  ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ  ΔΕΝ  ΘΑ  ΜΕ  ΑΦΗΣΕΙ  ΝΑ ΤΟ  ΚΑΝΩ.....ΣΚΕΥΤΗΚΑ  ΜΕ  ΤΙ  ΤΡΟΠΟ  ΘΑ  ΠΕΘΑΝΟΥΝ  ΔΙΑΦΟΡΑ  ΚΟΝΤΙΝΑ ΠΡΟΣΟΠΑ  ΚΑ  ΕΠΕΣΑ  ΑΚΡΙΒΩΣ  ΜΕΣΑ  ΣΑ  ΝΑ  ΕΙΜΑΙ  ΠΡΟΦΗΤΗΣ...ΝΟΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ  ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΗΣ ΜΟΝΟΣ  ΤΩΝ  ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ  Ο  ΝΟΜΟΣ

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 1:40 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014

MARINETI

ειών της Αλεξάνδρειας, εξέδωσε το 1892 το λογοτεχνικό περιοδικό Le Papyrus. Τον επόμενο χρόνο αποβάλλεται από το κολλέγιο, επειδή κυκλοφορεί κάποια από τα σκανδαλιστικά μυθιστορήματα του Εμίλ Ζολά και συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι.
Το 1895 αποφοιτά και εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Παβίας και παρακολουθεί τη νομική σχολή, την οποία ολοκληρώνει το 1899 στη Γένοβα. Έχοντας κερδίσει ένα διαγωνισμό ποίησης στο Παρίσι, αποφασίζει να αφιερωθεί ολόψυχα στη λογοτεχνία το 1900. Με ορμητήριο τη Γαλλία, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ταξιδεύει συχνά στην Ιταλία και γράφει στις γλώσσες και των δύο αυτών χωρών. Συνεργάζεται με ιταλικά και γαλλικά λογοτεχνικά περιοδικά και διαδίδει τη γαλλική ρομαντική και συμβολιστική ποίηση στην Ιταλία, απαγγέλοντας σε θέατρα στίχους των Μποντλέρ, Μαλαρμέ, Ρεμπό και Βερλέν. Μερικά από τα πρώτα ποιητικά του έργα, όπως το Destruction («Καταστροφή», 1904), είναι δείγματα του ρωμαλέου αναρχίζοντος πειραματισμού του, σε φόρμες που θα χαρακτήριζαν τη μεταγενέστερη δημιουργία του. Το 1905 εκδίδει στο Μιλάνο το λογοτεχνικό περιοδικό Poesia («Ποίηση») και γίνεται υπέρμαχος του ελεύθερου στίχου.
Ο Φουτουρισμός εγκαινιάζεται επίσημα στις 20 Φεβρουαρίου 1909, όταν στην πρώτη σελίδα της γαλλικής εφημερίδας Λε Φιγκαρό δημοσιεύεται το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, το κορυφαίο για πολλούς έργο του Μαρινέτι, που είναι φανερά επηρεασμένος από τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε. Η ιδεολογία του Φουτουρισμού («Μελλοντισμός», όπως μεταφράστηκε ο όρος εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα) έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την ολοκληρωτική ρήξη με την παράδοση («…θέλουμε να καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες και τις ακαδημίες κάθε είδους…»), τον εκθειασμό της μοντέρνας βιομηχανικής πόλης, της μηχανής και της ταχύτητας («..ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο[..] είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης»), της έντονης δράσης («…Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο -μοναδική υγεία στον κόσμο- το μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστρεπτική στάση των αναρχικών, τις ωραίες ιδέες που γι’ αυτές παθαίνει κανείς, και την περιφρόνηση στη γυναίκα…») και της ανατροπής των λογικών συμβάσεων.
Ήταν τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, εποχή έντονης εκβιομηχάνισης, σε μια Ιταλία που παρέμενε θρησκόληπτη και καλλιτεχνικά προσδεδεμένη στο άρμα ενός παρωχημένου κλασσικισμού. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα, εντελώς ανορθόδοξο και ασυνάρτητο στη γραφή του, με τίτλο Μαφάρκα ο φουτουριστής (Mafarka le furiste), στο οποίο σκιαγραφείται μέσα σε μια αλληγορική μυθολογική ατμόσφαιρα η γέννηση του φουτουρισμού. Το έργο προκαλεί σκάνδαλο, ο συγγραφέας του σύρεται στα δικαστήρια, αλλά αθωώνεται.
Οι ιδέες του Μαρινέτι υιοθετήθηκαν σχεδόν αμέσως στην Ιταλία από συγγραφείς, όπως οι Άλντο Παλατσέσκι (1885-1974), Κοράντο Γκοβόνι (1884-1965) και Αρντένγκο Σόφιτσι (1879-1964). Το μανιφέστο του Μαρινέτι υποστήριξαν και εικαστικοί καλλιτέχνες, οι οποίοι εξέδωσαν το δικό τους μανιφέστο το 1910. Ζωγράφοι και γλύπτες, όπως οι Ουμπέρτο Μποτσιόνι (1882-1916), Τζιάκομο Μπάλα (1871-1958), Λουίτζι Ρούσολο (1883-1947), Κάρλο Καρά (1881-1966) και Τζίνο Σεβερίνι (1833-1966) εφάρμοσαν τις ιδέες του σε έργα τους. Ο Φουτουρισμός αρχίζει να εξαπλώνεται μέσα από τις Φουτουριστικές Βραδιές, που διοργανώνουν ο Μαρινέτι και οι συνοδοιπόροι του. Φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορα χάπενινγκ, όπως αυτό της Βενετίας στις 8 Ιουλίου 1910. Λίγες ώρες πριν από την παρουσίαση του Φουτουριστικού Μανιφέστου, ο Μαρινέτι και οι φίλοι του ανέβηκαν στο καμπαναριό του Αγίου Μάρκου και πέταξαν 80.000 φυλλάδια με το Μανιφέστο κατά της παραδοσιακής Βενετίας (Manifesto Contro Venezia passatista). Σ’ αυτό απαιτούσε «να μπαζωθούν τα μικρά βρώμικα κανάλια από τα ερείπια των λεπρικών αρχοντικών για να προετοιμαστεί η γέννηση της βιομηχανικής και μιλιταριστικής Βενετίας, που θα κυριαρχήσει στην Αδριατική και θα την κάνει ξανά ιταλική λίμνη».
Το 1911 ως απεσταλμένος γαλλικής εφημερίδας καλύπτει τον ιταλοτουρκικό πόλεμο στη Λιβύη και δύο χρόνια αργότερα βρίσκεται στη Σόφια για να καλύψει τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο. Στις 11 Μαΐου 1912 δημοσιεύει στο Μιλάνο το Τεχνικό Μανιφέστο της Φουτουριστικής Λογοτεχνίας, όπου επιχειρεί ένα πέρασμα από τον «ελεύθερο στίχο» στις «ελεύθερες λέξεις», μέσα από την κατάργηση της σύνταξης, του επιθέτου και της στίξης. «Στο αεροπλάνο, καθισμένος στον κύλινδρο της βενζίνης, ζεσταίνοντας την κοιλιά, από τη θέση του αεροπόρου, αισθανόμουν τη γελοία ματαιότητα της αρχαίας σύνταξης, κληροδοτημένη από τον Όμηρο. Ένοιωσα μανιώδη την ανάγκη ν’ απελευθερώσω τις λέξεις, σέρνοντάς τες έξω από τη φυλακή της λατινικής περιόδου» αναφέρει στην αρχή του μανιφέστου αυτού.
Το 1914 επισκέπτεται τη Μόσχα, όπου δίδει διαλέξεις για τον φουτουρισμό, που έχει ριζώσει στη Ρωσία, με ποιητές, όπως ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Το 1915 ο Μαρινέτι εκδίδει την ποιητική συλλογή Guerra sola igiene del mundo («Πόλεμος η μόνη υγιεινή του κόσμου»), στην οποία χαιρετίζει το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ενθαρρύνει τη συμμετοχή της Ιταλίας στη σύρραξη. Το 1916 εκδίδει το δοκίμιο Συνθετικό Φουτουριστικό Θέατρο, στο οποίο εκθέτει τις απόψεις του και αναλύει τη θεωρία του για τον φουτουρισμό στο θέατρο. Είχαν προηγηθεί τα θεατρικά έργα Ο βασιλιάς ευωχείται (Le Roi Bombance, 1909) και Αντι-ουδετερότητα (Anti-neutralita, 1912).
Το 1918 γνωρίζει τη μελλοντική σύζυγό του, τη νεαρή ζωγράφο και συγγραφέα Μπενεντέτα Κάπα (1897-1977), την οποία θα νυμφευθεί το 1923. Το ζευγάρι θα αποκτήσει τρία κορίτσια, τη Βιτόρια, την Άλα και τη Λούτσε.
Το 1918 ο Μαρινέτι εισέρχεται στον πολιτικό στίβο, ιδρύοντας το Φουτουριστικό Πολιτικό Κόμμα (Partito Politica Futurista). Γρήγορα έρχεται σε επαφή με τους φασίστες και γνωρίζεται προσωπικά με τον Μουσολίνι. Θεωρεί το Φασιστικό Κίνημα του Μουσολίνι ως φυσική συνέχεια του Φουτουρισμού και προσχωρεί ψυχή τε και σώματι. Μάλιστα, θεωρείται ένας από τους συγγραφείς του Φασιστικού Μανιφέστου, που δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουνίου 1919 στην εφημερίδα του Μουσολίνι Il Popolo d'Italia. Την εποχή εκείνη πολλοί Ιταλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες υποστηρίζουν ή προσχωρούν στον φασισμό, πιστεύοντας ότι μέσα από το δυναμισμό του καθεστώτος αυτού θα έσπαγαν την πνευματική και καλλιτεχνική απομόνωση της Ιταλίας και θα προωθούσαν καινούργια καλλιτεχνικά ρεύματα.
Ο Μαρινέτι προσπάθησε να επιβάλει τον φουτουρισμό ως επίσημο καλλιτεχνικό δόγμα του φασισμού. Δεν θα τα καταφέρει και εξ αιτίας των ριζοσπαστικών του ιδεών θα έλθει σε ρήξη με τον Μουσολίνι. Το 1925 μετακομίζει στη Ρώμη και το 1926 επισκέπτεται την Αργεντινή και τη Βραζιλία για να διαδώσει τις ιδέες του. Το 1929 γίνεται ακαδημαϊκός και γενικός γραμματέας της Εθνικής Ένωσης Συγγραφέων της Ιταλίας. Θεωρείται πλέον εκπρόσωπος του κατεστημένου, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί από τους περισσότερους οπαδούς του.
Τον Φεβρουάριο του 1933 ο Μαρινέτι επισκέπτεται την Αθήνα, όπου δίνει διαλέξεις, αλλά αντιμετωπίζει την εχθρότητα των Ελλήνων διανοουμένων. Ο κριτικός λογοτεχνίας και δημοσιογράφος Αιμίλιος Χουρμούζιος (1904-1973) με το ψευδώνυμο Αντρέας Ζεβγάς δημοσιεύει ένα φυλλάδιο με τίτλο Ο Φουτουρισμός στο φως του Μαρξισμού, στο οποίο καταγγέλλεται η συνεργασία του Μαρινέτι με τον Μουσολίνι.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Μαρινέτι συμμετείχε ενεργά στον Ιταλο-Αιθιοπικό Πόλεμο του 1935, όπως και στη ναζιστική εκστρατεία κατά της Ρωσίας το 1942, ως μέλος των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943, επιστρέφει εξαντλημένος από το ρωσικό μέτωπο και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στη Βενετία.
Ο Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 2 Δεκεμβρίου 1944 στο Μπελάτζιο της Ιταλίας, σε ηλικία 79 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/568#ixzz2siMYjG2G

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 11:58 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου 2014

Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 03 Φεβρουάριος 2014 08:30 | Εμφανίσεις: 145

Kωστῆς Παπαγιώργης 

 

Προδημοσίευση ἀπὸ συνέντευξη τοῦ συγγραφέα στὸ περιοδικὸ ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ* 

 

Οὐδέποτε εἶχα κατὰ νοῦ μιὰ κάποια "ἐπιστημονικὴ μελέτη". Οὐσιαστικὰ δὲν ἤξερα οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸ γράψιμο, κάτι μέσα μου ὅμως διαμαρτυρόταν καὶ ἔδειχνε πρὸς τὰ βιβλία καὶ τὸ γράψιμο. Λόγω μιᾶς δυσκολίας ποὺ ἔχω στὴν ὁμιλία, σιχάθηκα τὸ γυμνάσιο, τὴ Νομικὴ καὶ κάθε μορφὴ συνδιάλεξης. Στὰ βιβλία, ὀφείλω νὰ πῶ, δὲν πήγα γιὰ νὰ σπουδάσω. Ἡ ἐλευθερία μοῦ ἔλειπε. Γνώρισα μιὰ συντροφιὰ μὲ τὰ ἴδια ἐνδιαφέροντα: τὸν Ἀποστολόπουλο, τὸν Λεβέντη καὶ τὸν Ζέρβα· αὐτὸς ἦταν ὁ πρῶτος ἀνθρωπος ποὺ εἶδα νὰ γράφει σὲ γραφομηχανὴ ποιήματα…

Γιὰ νὰ εἶμαι ἐλικρινὴς ὀφείλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι οὐδέποτε μὲ γοήτευσε ἡ ποίηση. Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸν Ὅμηρο βέβαια, τοὺς τραγικούς, τὸν Σαίξπηρ κτλ. Ἔχω βιβλία ποιητικὰ στὸ σπίτι μου, ἀλλὰ σπανίως τὰ ἀνοίγω. Ἀντίθετα τὰ δοκίμια τοῦ Σεφέρη γιὰ παράδειγμα μὲ ἔχουν καταγοητεύσει. Εἰδικὰ τὸ δοκίμιο γιὰ τὰ μοναστήρια τῆς Καπαδοκίας... Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὴ στοχαστική, ὁ Ράμφος καὶ ὁ Κονδύλης νομίζω ὅτι ἐπέτυχαν κάτι ἐντυπωσιακό. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τόσο ὁ Στέλιος ὅσο καὶ ὁ Τάκης προκάλεσαν πανικὸ στὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο…

Μιὰ καὶ μιλᾶμε γιὰ γραφτὰ ντόπιων μὲ εὐρωπαικὴ νοοτροπία, καλὸ εἶναι νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Νεοέλλην ἔχει ἕνα συνδρόμο ποὺ οὐδέποτε τὸν ἐγκαταλείπει. Σκοπεύει νὰ χτυπήσει τὴν πρωτιά, νὰ γίνει ἀκαδημαϊκὸς ἀνήρ, νὰ παίξει κάποιο ρόλο στὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς χώρας, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν χαίρονται ἢ νὰ τὸν φθονοῦν. Ἂν δὲν ἔχει δημόσια εἰκόνα ἀλλὰ ἰδιωτεύει μὲ τὸ στίγμα τοῦ φουκαρᾶ, τότε κανεὶς δὲν δίνει σημασία…

Ἄρα ἔχουμε πάντα μιὰν ἀντιθέση τοῦ ντόπιου φιλοδοξου Ρωμιοῦ μὲ τὸ ἐξωτερικό: ὅποιος πάει στὸ ἐξωτερικὸ νὰ σπουδάσει, βγάζει ἀπὸ πάνω του τὸν χιτώνα τοῦ Νέσσου. Μάλιστα ξέρουμε πολλοὺς ξενοσπουδασμένους ποὺ προτιμοῦν νὰ συνδιαλέγονται γαλλιστὶ ἢ ἀγγλιστὶ καὶ νὰ θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα χεσμένο τόπο... 

 

Ὅλη ἡ χώρα, αὐτὴ τέλος πάντων ποὺ ἀπέμεινε, θυμίζει τὴν ὕαινα ποὺ κυλιέται πάνω στὸν ἐμετό της. Οἱ κοινότητες ἀπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος εἶχαν χαρακτήρα, ἐμπορικὸ πνεύμα, θετικὴ ἀντιληψη γιὰ τὴ ζωή. Σήμερα αὐτὴ ἡ κοινωνία διαλύεται προκλητικὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ τὴ συγκρατεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα γιὰ πολιτικο-κομματικὴ ἐκδίκηση… 

 

Θὰ μποροῦσα νὰ γράφω ἕνα βιβλίο χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, τὰ θέματα δὲν μοῦ λείπουν οὔτε καὶ ἡ διαθέση. Αὐτὸ ποὺ μὲ σταμάτησε ἦταν τὸ μάταιο τῆς ὅλης ὑπόθεσης: ἂν εἴχα κάτι νὰ πῶ τὸ ἐξέφρασα λίγο πολὺ σὲ καμιὰ εἰκοσαριὰ βιβλιαράκια ποὺ εὐτυχῶς διαβάστηκαν καὶ ἔτσι ἔδιωξαν ἀπὸ πάνω μου τὴ σκιὰ τοῦ ἀδικημένου. Γιατί νὰ συνεχίζω;… 

 

Φέρνω στὸ νοῦ μου τοὺς γραφιάδες κάθε λογῆς ποὺ κατασκοτώθηκαν μιὰ ζωὴ νὰ γράφουν ποιήματα καὶ μυθιστορήματα, ποὺ μασκαρεύτηκαν μὲ τὰ ροῦχα τοῦ "πνευματικοῦ ἀνθρώπου" καὶ τώρα ψάχνουν τὸ Νόμπελ. Ποιός θὰ παρηγορήσει αὐτὸ τὸ συνάφι πού, σημειωτέον, δὲν εἶναι θλιμμένα πρόσωπα, ἀλλὰ διεκδικητὲς μιᾶς δόξας ποὺ γιὰ διάφορους λόγους δὲν τὴν ἀπήλαυσαν;…

Ἡ ἀποτυχία εἶναι τὸ γοῦστο μου. Καὶ ἡ τιμωρία βέβαια. Μοῦ ἀρέσει νὰ θυμᾶμαι τὴ μακάβρια σκηνὴ ὅπου ὁ Τσόμπε, ὅταν συνέλαβε τὸν Λουμούμπα, πρώτα τὸν ἀνάγκασε νὰ φάει τὸ χειρόγραφο ἑνὸς λόγου ποὺ θὰ ἔβγαζε στὸ κοινὸ καὶ κατόπιν τὸν ἐκτέλεσε…

 

*Μὲ τὸν Κωστῆ Παπαγιώργη συνομίλησε τὸ ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ στὸ σπίτι τοῦ συγγραφέα τὸν Ἰούνιο τοῦ 2013. Τὸ 1^ο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ περιλαμβάνει ἐκτενὲς ἀφιέρωμα στὸ ἔργο τοῦ Παπαγιώργη καὶ θὰ κυκλοφορήσει ἀρχὲς Φεβρουαρίου.

 

πηγή: Aντίφωνο

Αναρτήθηκε από -MANOLO στις 12:26 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:  

Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου 2014

Home » ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ , Τεύχος #23 » ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΦΟΪΕΡΜΠΑΧ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΦΟΪΕΡΜΠΑΧ

ΛΟΥΝΤΒΙΧ 

ΦΟΙΕΡΜΠΑΧ

«Η κότα έκανε το αυγό; Ή το αυγό τη κότα;». Αυτή η παραλλαγή του θεμελιώδους ερωτήματος του, « ο θεός έφτιαξε τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος  είναι εκείνος που έφτιαξε το Θεό;» Απασχόλησε τους φιλοσόφους σε όλο το πέρασμα της ιστορίας. Ανάμεσα στους χιλιάδες φιλόσοφους που ασχολήθηκαν συστηματικά με το ζήτημα αυτό και ο Γερμανός Λουδοβίκος Φόιερμπαχ που έζησε και έδρασε το 19ο αιώνα. Ασχολήθηκε κυρίως με τη έννοια της θρησκείας και το πώς συνειδητοποιεί ο άνθρωπος τον θεό.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ : Ανθρωποφάγος-Ουτοπικός

«Ο αθεϊσμός, θα έπρεπε να είναι καθήκον...»

«Η Χριστιανική αγάπη, είναι αντι-φύση»

 

«ΟΠΩΣ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΤΟ ΘΕΟ, ΕΤΣΙ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ ΣΟΥ.

                                                                                                                

Λουδοβίκος Φόιερμπαχ

Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1804 στο Λάντσχουτ της Βαυαρίας. Σπούδασε θεολογία στο πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης και στη συνέχεια βρέθηκε στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει μαθήματα του Χέγκελ, από τον οποίο έμεινε κυριολεκτικά έκθαμβος. Η ρήξη ωστόσο με τον δάσκαλό του επήλθε πολύ νωρίς και εκφράστηκε στις Σκέψεις για τον θάνατο και την αθανασία, δοκίμιο το οποίο του στέρησε την πανεπιστημιακή καριέρα, λόγω της έντονης αντιχριστιανικής  θέσης που υιοθετούσε ότι αθάνατη είναι η ανθρωπότητα, όχι το κάθε άτομο ξεχωριστά. Μέσα στην περίοδο της απομόνωσης στην οποία είχε επέλθει ο Φόιερμπαχ κατάφερε να διδάξει για ένα έτος μετά από πρόσκληση από τον σύλλογο επαναστατών σπουδατών της Χαιδελβέργης. Στην υπόλοιπη ζωή του έζησε μόνος, διαχωρισμένος και κάτω από άθλιες οικονομικές συνθήκες. Βασικά του έργα ήταν: Σκέψεις για τον θάνατο και την αθανασία (1830), Περί κριτικής της φιλοσοφίας του Χέγκελ (1839), Η ουσία του Χριστιανισμού (1841), Η ουσία της Θρησκείας (1845), και Μαθήματα Περί της ουσίας της Θρησκείας (1851).

Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ

Αιώνιο ερώτημα της φιλοσοφίας είναι η κατάκτηση της γνώσης, της λειτουργίας και των μυστηρίων του σύμπαντος. Το μεγάλο διακύβευμα ήταν ο τρόπος που θα φτάσουμε σε αυτά τα συμπεράσματα. Από την αρχαιότητα παρατηρούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής σκέψης ήταν διαλεκτικό. Οι φιλόσοφοι πάνω στην επίλυση των διαφόρων προβλημάτων κατανόησαν και δέχτηκαν την ύπαρξη μιας ευρύτερης σύνδεσης των διαφόρων αντικρουόμενων ερμηνειών του εκάστοτε προβλήματος, οι οποίες εμφανίζονταν με τη μορφή ενός διπόλου. Οι φιλόσοφοι αυτοί κατέθεταν τις απόψεις τους υπέρ του ενός ή του άλλου πόλου, έχοντας την αίσθηση πως ο ένας δεν υφίσταται χωρίς τον άλλον.

Πάνω στην προσπάθεια για την κατανόηση της  ύπαρξης, δημιουργήθηκαν δύο αντίπαλες θεωρητικές τάσεις, ο ιδεαλισμός και ο υλισμός. Η διαμάχη αυτή των δύο ιστορικών φιλοσοφικών τάσεων ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα με μια ενδιάμεση κορύφωση την γερμανική φιλοσοφία του 18ου αιώνα. Κύριοι εκφραστές του ιδεαλισμού και του υλισμού αποτελούν οι Πλάτωνας,  Χέγκελ  και οι  Δημόκριτος, Μαρξ αντίστοιχα.

Οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι θεωρούν ότι η συνείδηση (το πνεύμα, η νόηση) προϋπήρξε χρονικά της ύλης. Η απάντηση δηλαδή του ιδεαλισμού στο βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας είναι ότι ο υλικός κόσμος παράγεται και εξαρτάται από το πνεύμα, το μη-υλικό, το ιδεατό το οποίο και θεωρείται ως το καθοριστικό. Σε αντίθεση με τον ιδεαλισμό, οι υλιστές φιλόσοφοι θεωρούν ότι η ύλη είναι το πρωτεύον χρονικά και η συνείδηση το δευτερεύον (παράγωγο της ύλης). Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η ύλη υπάρχει ανεξάρτητα από την συνείδηση, είναι άφθαρτη, αιώνια και δεν είναι δημιούργημα κανενός.

Αντλώντας γνώση από ιστορικές πηγές σημειώνουμε ότι οι πρώτοι υλιστές ήταν οι Ίωνες οι οποίοι αντικατέστησαν την έννοια του θεού με τα φυσικά φαινόμενα. Αντιπροσωπευτικό δείγμα είναι Θαλής και ο Ηράκλειτος οι οποίοι εισήγαγαν την μονιστική θεωρία, ότι δηλαδή η βάση και η αρχή του υπαρκτού κόσμου δεν είναι το πνεύμα αλλά ένα υλικό στοιχείο από το οποίο προέρχονται όλα τα άλλα. Για το μεν Θαλή το νερό, για το δε Ηράκλειτο η φωτιά. Ο τελευταίος να σημειώσουμε πως θεωρείται ο θεμελιωτής της διαλεκτικής. Υποστήριξε ότι τα «πάντα ρει», δηλαδή ότι η άποψη μας  δεν μπορεί να είναι σταθερή γιατί όλα μεταβάλλονται συνεχώς. Ο Δημόκριτος  θεμελίωσε την ατομική θεωρία ότι η ύλη αποτελείται από κενό και σωματίδια, τα άτομα όπως και ο επίκουρος ο οποίος επίσης είναι ο θεμελιωτής του «ηθικού» υλισμού, δηλαδή της ισότητας των ανθρώπων ανεξαιρέτως  φύλλου, φυλής, χρώματος κτλ στα αγαθά, στη γνώση, στη ζωή γενικότερα.

Με την επικράτηση του χριστιανισμού και του σκοταδισμού για εκατοντάδες  χρόνια το φιλοσοφικό κίνημα εξαφανίζεται βιαίως και επανέρχεται στο προσκήνιο το 18 αιώνα. Ο ίδιος ο Φόιερμπαχ  εξαντλεί  όλη του την θεωρία και ρητορική πάνω στη πολεμική του εναντίον της έννοιας του θεού συνεπώς και του χριστιανισμού αποκηρύττοντας ουσιαστικά την κυρίαρχη ιδεολογία που ήταν ο ιδεαλισμός. Την φιλοσοφία του υλισμού έρχονται να ολοκληρώσουν  ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ  Έγκελς  μέσω της θεωρίας της πράξης. Αφού είδαν ότι ο ιδεαλισμός έχει άλυτα αδιέξοδα στο να εξηγήσει κάποια ιστορικά φαινόμενα κλπ. “αναποδογύρισαν” το σύστημα αυτό, το στήριξαν στα πόδια του, στην ύλη και το έκαναν διαλεκτικό υλισμό.

Στον αντίποδα,  κύριοι εκπρόσωποι του ιδεαλισμού μεταξύ άλλων είναι :  ο Πλάτωνας ο οποίος θεωρείτε πατέρας του ιδεαλισμού. Για τον Πλάτωνα πραγματικός κόσμος είναι ο υπεραισθητός κόσμος των ιδεών ο υλικός κόσμος είναι για αυτόν κόσμος σκιών χλωμή αντανάκλαση των ιδεών. Σημαντική η προσπάθεια του Καντ που αναπροσδιορίστηκε ως μια πρώτη προσπάθεια φιλοσοφικής αυτογνωσίας. Ο Καντ προσπάθησε να διαγράφει τα όρια του φιλοσοφικού λόγου, τις δυνατότητες του, τις αρμοδιότητες του. Ο Καντ έδειξε στον άνθρωπο την παγκοσμιότητα των σκέψεων του, αλλά εξαφάνισε τον κόσμο. Τέλος ο Χέγκελ “πάτησε” πάνω στους Φίχτε και Σέλλινγκ και “ξεπέρασε” τον Καντ και παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο λογικό σύστημα φιλοσοφίας, τον διαλεκτικό ιδεαλισμό με απόψεις για τα πάντα: το κράτος, την κοινωνία, την ιστορία, τη γνώση, τη νόηση. Το πιο σημαντικό μέρος της φιλοσοφίας του ήταν η θεμελίωση της διαλεκτικής μεθόδου. Με απλά λόγια, ο Χέγκελ έδειξε πώς ακριβώς σκέφτεται το ανθρώπινο μυαλό, το πώς λειτουργεί η φύση, η σκέψη, όλα. Αυτό που τον έκανε ιδεαλιστή, ήταν ότι “πατούσε” πάνω σε όλη την κυρίαρχη ας το πούμε σκέψη των προηγούμενων εποχών θεωρούσε δεδομένο ότι υπάρχει θεός και δυνάμεις ανώτερες πνευματικές. Ο Χέγκελ βέβαια σαν προοδευτικός που ήταν δεν έλεγε “θεός” αλλά “ παγκόσμιο πνεύμα”. Αυτό ήταν το κοινό υπόστρωμα στα πάντα και την ύλη τη θεωρούσε κατώτερη, άψυχη, κατευθυνόμενη απ’ αυτό το παγκόσμιο πνεύμα. Που δεν πρέπει να το φανταζόμαστε έτσι, αλλά κάτι σαν τη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων παντρεμένη με τους νόμους της φύσης, σε μια ενότητα που προϋπήρχε του ανθρώπου.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΦΟΙΕΡΜΠΑΧ

Ο Φόιερμπαχ όπως είπαμε παραπάνω διατέλεσε μαθητής του ίδιου του Χέγκελ. Αρχικά ενθουσιάστηκε και εντρύφησε στην εγελιανή  διδασκαλία. Ο Φόιερμπαχ αν και ήταν από πιο προοδευτικούς μαθητές του και ενώ κατέληξε στον υλισμό δεν κατάφερε ποτέ να αποτάξει τα ιδεαλιστικά στοιχεία από τον δάσκαλο του.

Ο Φόιερμπαχ δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ύπαρξη του θεού όσο για τη διαδικασία της διαμόρφωσης της ιδέας του θεού στην ανθρώπινη σκέψη και όλη του η φιλοσοφία μπορεί να συνοψιστεί στο ακόλουθο απόφευγα: δεν είναι ο θεός αυτός που δημιουργεί τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος είναι εκείνος  που δημιουργεί τον θεό. Ο Θεός καθώς είναι μεταφυσικός, είναι η νόηση που ικανοποιείται από τον εαυτό της, ή και το αντίθετο: η νόηση που ικανοποιείται από τον εαυτό της, η νόηση που θεωρεί τον εαυτό της ως απόλυτο ον είναι ο Θεός καθώς είναι μεταφυσικός. Όλοι οι μεταφυσικοί προσδιορισμοί του θεού είναι, επομένως, πραγματικοί προσδιορισμοί, αν αναγνωρίζονται ως προσδιορισμοί της σκέψης.

Ο Φόιερμπαχ λέει ότι όπως σκέπτεσαι τον Θεό έτσι σκέφτεσαι και τον ίδιο σου τον εαυτό. Το μέγεθος του Θεού σου είναι το μέγεθος της νόησής σου. Αν σκέπτεσαι τον θεό περιορισμένο, τότε και η νόησή σου είναι περιορισμένη. Αν σκέπτεσαι ότι ο θεός είναι απεριόριστος τότε και η νόησή σου δεν έχει όρια. Αν δηλαδή σκέπτεσαι τον Θεό ως ένα υλικό ον δεν μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς σώμα. Η νόηση είναι ασύγκριτη επειδή είναι η πηγή όλων των συγκρίσεων, είναι απροσμέτρητη, επειδή είναι το μέτρο όλων των μέτρων. Δεν μπορεί να υποταχθεί σε κανένα ανώτερο ον, σε κανένα είδος, επειδή αυτή η ίδια είναι η αρχή κάθε υποτέλειας, υποτάσσει στον εαυτό της όλα τα πράγματα και όλα τα όντα. Οι ορισμοί για τον θεό ως το ον στο οποίο είναι όλα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει, έτσι ώστε σε αυτόν κατηγορούμενο και υποκείμενο είναι στο ίδιο πράγμα. Όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι επομένως μονάχα έννοιες που έχουν αφαιρεθεί απ’ την ουσία της νόησης.

Κάθε θρησκεία αντιπροσωπεύει μια μορφή αποξένωσης, μια πραγματική παθολογία του πνεύματος, εξαιτίας της οποίας ο άνθρωπος προβάλει την ανθρωπιά του έξω από τον εαυτό του, δημιουργώντας ασυνείδητα ένα είδωλο στο οποίο μετά υποτάσσεται. Κάθε πρόοδος στον θεολογικό τομέα μεταμορφώνεται σε μια αντίστοιχη περιφρόνηση της ανθρωπότητας. Ο αθεϊσμός γίνεται επομένως ένα ηθικό χρέος του ανθρώπου που έχει ξαναβρεί τον εαυτό του. Πρέπει να μεταμορφώσουμε τους ανθρώπους, από φίλους του θεού σε φίλους του ανθρώπου, από ανθρώπους που πιστεύουν σε ανθρώπους που σκέπτονται. Από υποψήφιους της μεταθανάτιας ζωής σε μελετητές της παρούσας ζωής. Η θρησκευτική αγάπη είναι αντί-φύση.

Η θρησκεία είναι ο διαχωρισμός του ανθρώπου από τον εαυτό του. Ο Θεός είναι το άπειρο ον, ο άνθρωπος είναι το πεπερασμένο, ο Θεός είναι τέλειος, ο άνθρωπος είναι ατελής, ο Θεός είναι αιώνιος, ο άνθρωπος εφήμερος, ο Θεός είναι παντοδύναμος, ο άνθρωπος αδύναμος. Στο σύνολο των πραγμάτων δηλαδή ο άνθρωπος είναι ο αρνητικός πόλος, το σύνολο όλων των ευτελιών. Αυτή η δυσαρμονία ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο από την οποία προέρχεται η θρησκεία είναι μια δυσαρμονία του ανθρώπου με την ύπαρξή του. Διαχωρισμός υπάρχει μόνο ανάμεσα σε όντα που βρίσκονται σε συμφωνία μεταξύ τους, δηλαδή μόνο αυτό που είναι ενωμένο μπορεί να διαχωριστεί. Επομένως, αυτό το ον δεν είναι τίποτε άλλο από τη νοημοσύνη, τη λογική ή την ευφυΐα. Ο Θεός καθώς γίνεται αντιληπτός ως το αντίθετο άκρο του ανθρώπου είναι το ον που αντικειμενοποιείτε από τη νόηση. Το θεϊκό όν αγνό, τέλειο, χωρίς ελαττώματα είναι η αυτεπίγνωση της νόησης, τελειότητάς της.

Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΙΕΡΜΠΑΧ

Η πορεία της εξέλιξης του Φόιερμπαχ είναι η πορεία ενός –αν και ποτέ βέβαια ορθόδοξου– χεγκελιανού προς τον υλισμό, μια εξέλιξη, που σε μια ορισμένη βαθμίδα απαιτεί μια ολοκληρωτική ρήξη με το ιδεαλιστικό σύστημα του πρόδρομού του. Με ακαταμάχητη δύναμη επιβάλλεται σ’ αυτόν τελικά η άποψη πως η χεγκελιανή προκοσμική ύπαρξη της «απόλυτης ιδέας», η «προΰπαρξη των λογικών κατηγοριών» πριν από τον κόσμο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φανταστικό υπόλειμμα της πίστης σε κάποιον έξωκοσμικό δημιουργό. Πως ο υλικός κόσμος που τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις, όπου ανήκουμε και μείς οι ίδιοι, είναι ο μοναδικός πραγματικός κόσμος και πως η συνείδηση μας και η νόηση μας, όσο υπεραισθητές και αν φαίνονται, είναι προϊόντα ενός υλικού σωματικού οργάνου, του εγκέφαλου. Η ύλη δεν είναι γέννημα του πνεύματος μα το ίδιο το πνεύμα είναι το ανώτατο προϊόν της ύλης. Αυτό φυσικά είναι ολοκάθαρος υλισμός. Φθάνοντας ως εδώ ο Φόιερμπαχ σταματάει απότομα. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τη συνηθισμένη φιλοσοφική προκατάληψη, την προκατάληψη όχι ενάντια στο πράγμα μα ενάντια στο όνομα υλισμός. Και λέει:

«Ο υλισμός για μένα είναι η βάση του οικοδομήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και γνώσης. Μα για μένα δεν είναι αυτό που είναι για το φυσιολόγο, το φυσιοδίφη με τη στενότερη έννοια, λ.χ. τον Μολεσότ, που μάλιστα από την άποψη του και το επάγγελμα του είναι γι’ αυτόν αναγκαστικά το ίδιο το οικοδόμημα. Προς τα πίσω συμφωνώ απόλυτα με τους υλιστές, μα όχι και προς τα μπρος».

Εδώ ο Φόιερμπαχ ταυτίζει τον υλισμό, που είναι μια γενική κοσμοθεωρία που στηρίζεται σε μια ορισμένη αντίληψη για τη σχέση της ύλης με το πνεύμα, με την ειδική μορφή, που η κοσμοθεωρία αυτή εκφράστηκε σε μια ορισμένη ιστορική βαθμίδα, δηλαδή το 18ο αιώνα. Και κάτι παραπάνω, την μπερδεύει με τη ρηχή, την αγοραία μορφή, που μ’ αυτή εξακολουθεί να υπάρχει ως τα σήμερα στα μυαλά των φυσιοδιφών και των γιατρών ο υλισμός του 18ου αιώνα και που διαλαλήθηκε από τον Μπίχνερ, το Φογκτ και το Μολεσότ την πέμπτη δεκαετία του αιώνα μας. Μα, όπως ο ιδεαλισμός πέρασε μέσα από μια σειρά βαθμίδες στην εξέλιξη του, έτσι και ο υλισμός. Με κάθε ανακάλυψη που άφηνε εποχή, ακόμα και στην περιοχή των φυσικών επιστημών, έπρεπε να αλλάζει τη μορφή του και από τότε που μπήκε και η ιστορία κάτω από την υλιστική αντιμετώπιση, άνοιξε και δω ένας καινούργιος δρόμος στην εξέλιξη.

Ο υλισμός του προηγούμενου αιώνα είταν κατά πρώτο λόγο μηχανιστικός, γιατί τότε από όλες τις φυσικές επιστήμες, μόνο η μηχανική και μάλιστα μόνο των στερεών –ουράνιων και γήινων– σωμάτων, με λίγα λόγια, η μηχανική της βαρύτητας είχε φτάσει σε μια κάποια τελειότητα. Η χημεία βρισκόταν μόνο στην παιδική της, τη φλογιστική μορφή. Η βιολογία βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, ο φυτικός και ζωικός οργανισμός εξεταζόταν μόνο χονδρικά και τον εξηγούσαν με καθαρά μηχανιστικά αίτια. Όπως για τον Καρτέσιο το ζώο, έτσι και για τους υλιστές του 18ου αιώνα ο άνθρωπος ήταν μια μηχανή. Η αποκλειστική αυτή χρησιμοποίηση της μηχανικής σαν υπόδειγμα σε φαινόμενα που η φύση τους είναι χημική η οργανική και που σ’ αυτά οι νόμοι της μηχανικής εξακολουθούν βέβαια να ισχύουν, μα σπρώχνονται στο πίσω πλάνο από άλλους ανώτερους νόμους, αποτελεί τον πρώτο, μα για την εποχή του αναπόφευκτο, περιορισμό του κλασικού γαλλικού υλισμού.

Ο δεύτερος ειδικός περιορισμός του υλισμού αυτού βρισκόταν στην ανικανότητα του να αντιληφθεί τον κόσμο σαν μια προοδευτική κίνηση, σαν ύλη που την αντιλαμβανόμαστε μέσα σε μια ιστορική προοδευτική διαμόρφωση. Αυτό αντιστοιχούσε στην τοτινή κατάσταση της φυσικής επιστήμης και στον μεταφυσικό, δηλαδή, τον αντιδιαλεκτικό τρόπο που φιλοσοφούσαν και που συνδέεται με την κατάσταση αυτή. Τη Φύση, αυτό το ήξεραν, την αντιλαμβάνονταν σε αιώνια κίνηση. Μα η κίνηση αυτή, σύμφωνα με την τοτινή αντίληψη, γινόταν παρόμοια αιώνια πάνω σε ένα κύκλο και, κατά συνέπεια, δεν μετακινούνταν ποτέ από τον τόπο της. Δημιουργούσε ολοένα τα ίδια ξανά και ξανά φαινόμενα. Η αντίληψη αυτή ήταν τότε αναπόφευκτη. Η καντιανή θεωρία για τη γένεση του ηλιακού συστήματος μόλις τότε είχε διατυπωθεί και την θεωρούσαν ακόμα απλό μόνο αξιοπερίεργο. Η ιστορία για την εξέλιξη της Γης, η γεωλογία, ήταν ακόμα ολότελα άγνωστη, και η αντίληψη πως τα σημερινά ζωντανά όντα είναι το αποτέλεσμα μιας μακριάς σειράς εξέλιξης από το πιο απλό στο πιο πολύπλοκο, δεν μπορούσε τότε γενικά να διατυπωθεί επιστημονικά. Η μη-ιστορική αντίληψη για τη Φύση ήταν λοιπόν αναπόφευκτη. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους φιλοσόφους του 18ου αιώνα γι’ αυτό, τη στιγμή που την βρίσκουμε και στο Χέγκελ. Γι’ αυτόν η Φύση, σαν απλή «εξωτερίκεψη» της ιδέας, δεν είναι ικανή για εξέλιξη μέσα στο χρόνο, είναι ικανή μόνο να απλώσει την ποικιλομορφία της στο χώρο, έτσι που παρουσιάζει όλες τις βαθμίδες που περιέχονται σ’ αυτή ταυτόχρονα, πλάι τη μια στην άλλη και είναι καταδικασμένη αιώνια να επαναλαμβάνει την ίδια πάντοτε κίνηση. Και αυτόν τον παραλογισμό μιας ανάπτυξης στο χώρο, μα έξω από το χρόνο –που αποτελεί το βασικό όρο της εξέλιξης– τον φορτώνει ο Χέγκελ στη Φύση την ίδια ίσα-ίσα εποχή που η γεωλογία, η εμβρυολογία, η βιολογία των φυτών και των ζώων και η οργανική χημεία είχαν διαμορφωθεί και όπου από παντού ξεπηδούσαν, πάνω στη βάση των καινούργιων αυτών επιστημών, μεγαλοφυείς διαισθήσεις για την κατοπινή εξελικτική θεωρία (λ.χ., Γκαίτε και Λαμάρκ)

Ο Φόιερμπαχ αρνήθηκε τη φιλοσοφία ολόκληρη και ταυτόχρονα προέκτεινε και ολοκλήρωσε την ανάλυση των πορισμάτων της: έδειξε ότι η φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεταφορά της θρησκείας στο πεδίο της λογικής αφαίρεσης και της σκέψης και τόνισε ότι την περιμένει το ίδιο τέλος. Στη θρησκεία, για τον Φόιερμπαχ, ο άνθρωπος απογυμνώνεται από την ίδια. του την ουσία, τη μεταφέρει έξω από αυτόν και υποτάσσεται σ’ αυτή, σαν σε μια ξένη δύναμη που τον εξουσιάζει. Ταυτόχρονα όμως μέσω της αλλοτρίωσης αυτής, αποκτά συνείδηση του πραγματικού του εαυτού, της πραγματικής του δύναμης και αξίας. Μεταφέροντας τον ειδητικό του εαυτό στον ουρανό, αποχωρίζοντας τον από τη συγκεκριμένη, άθλιά του καθημερινή ύπαρξη, αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Αν ο άνθρωπος έχει ανάγκη τη θρησκεία αυτό συμβαίνει γιατί η ουσία του συγκρούεται με την ύπαρξή του, γιατί ως άτομο στον καθημερινό βίο έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη αυθεντικότητα του. «Στόχος μας», λέει στην Ουσία του Χριστιανισμού, «είναι να δείξουμε ότι η διάκριση θείου και ανθρώπινου δεν είναι παρά αυταπάτη, δεν είναι παρά η διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο ως ουσία και στο άτομο». Δεν πρόκειται λοιπόν να αρνηθεί ο άνθρωπος στη θρησκεία κάθε αλήθεια και σημασία άλλα να κατανοήσει την πραγματική της σημασία, να την δει σαν συμβολική λύτρωσή του από το ατομικό και κοινωνικό του δράμα. Η αναζήτηση μιας απατηλής ισορροπίας πρέπει να αντικατασταθεί από την πραγματική ισορροπία εδώ και τώρα.

Ο Φόιερμπαχ, είναι «υλιστής» θέλει την κατάφαση στον πλούτο και τη χαρά του αισθητού κόσμου, την αποκατάσταση της «Φύσης» στον άνθρωπο και του ανθρώπου στη «Φύση». «Οι ιδέες δεν μπορούν ποτέ να μας πάνε πέρα από μια παλιά τάξη πραγμάτων• μπορούν μόνο να μας πάνε πέρα από τις ιδέες της παλιάς τάξης πραγμάτων. Οι ιδέες δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τίποτα. Για να πραγματοποιηθούν οι ιδέες χρειάζονται άνθρωποι που να χρησιμοποιήσουν μια υλική δύναμη». Γι’ αυτό το κλειδί για την κατανόηση της διαλεκτικής κίνησης της ιστορίας δε βρίσκεται στις διαδοχικές μορφές που περνά το πνεύμα στην πορεία προς την ολοκλήρωση του αλλά στις διαδοχικές φάσεις που περνά ο κοινωνικός άνθρωπος στην πάλη του για τη διαμόρφωση της ζωής του, στην ιστορική του Πράξη.

Ο πραγματικός ιδεαλισμός του Φόιερμπαχ παρουσιάζεται μόλις φτάσουμε στη φιλοσοφία του για τη θρησκεία και στην ηθική. Δεν θέλει με κανένα τρόπο να καταργήσει τη θρησκεία, θέλει να την τελειοποιήσει. Η ίδια η φιλοσοφία πρέπει να απορροφηθεί από τη θρησκεία.

«Οι περίοδες της ανθρωπότητας ξεχωρίζουν η μια από την άλλη μόνο με θρησκευτικές αλλαγές. Μόνο τότε ένα ιστορικό κίνημα είναι βασικό, όταν εισχωρεί ως την καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά δεν είναι μια μορφή της θρησκείας, έτσι όπως αύτη θα έπρεπε να υπάρχει στην καρδιά, η καρδιά είναι η ουσία της θρησκείας».

Η θρησκεία, σύμφωνα με το Φόιερμπαχ, είναι η αισθηματική σχέση, η σχέση της καρδιάς ανάμεσα σε άνθρωπο με άνθρωπο, που ως τώρα ζητούσε την αλήθεια της σε ένα φανταστικό αντικαθρέφτισμα της πραγματικότητας –στη μεσολάβηση ενός ή πολλών θεών, φανταστικό αντικαθρέφτισμα ανθρώπινων ιδιοτήτων– που τώρα όμως την βρίσκει άμεσα και χωρίς μεσολάβηση στην αγάπη ανάμεσα στο Εγώ και το Εσύ. Και έτσι τελικά, στον Φόιερμπαχ ο σεξουαλικός έρωτας γίνεται μια από τις πιο ανώτερες, αν όχι η ανώτατη μορφή άσκησης της νέας του θρησκείας.

Η μοναδική θρησκεία που ο Φόιερμπαχ εξετάζει σοβαρά είναι ο χριστιανισμός, η παγκόσμια θρησκεία της Δύσης, που βασίζεται στο μονοθεϊσμό. Αποδείχνει πως ο χριστιανικός θεός είναι μόνο η φανταστική αντανάκλαση, το αντικαθρέφτισμα του ανθρώπου. Αυτός όμως ο θεός είναι και ο ίδιος προϊόν μιας μακρόχρονης αφαιρετικής διαδικασίας, η συμπυκνωμένη πεμπτουσία των προγενέστερων πολλών θεών που είχαν τα γένη και τα έθνη. Αντίστοιχα και ο άνθρωπος, που εικόνα του είναι τούτος ο θεός, δεν είναι πραγματικός άνθρωπος μα παρόμοια και αυτός η πεμπτουσία των πολλών πραγματικών ανθρώπων, αφηρημένος άνθρωπος, και κατά συνέπεια μια ιδεατή και αυτός εικόνα. Ο ίδιος ο Φόιερμπαχ, που σε κάθε σελίδα κηρύττει την αισθητικότητα, την απορρόφηση από το συγκεκριμένο και την πραγματικότητα, γίνεται πέρα-πέρα αφηρημένος μόλις αρχίσει να μιλάει για οτιδήποτε άλλο πιο έξω από την σεξουαλική σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους.

ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΥΕΡΜΠΑΧ

1) Η κυριότερη ατέλεια όλου του υλισμού ως τώρα –βάζοντας μαζί και το φοϊερμπαχικό– είναι πως το αντικείμενο, η πραγματικότητα, ο αισθητός κόσμος, γίνεται αντιληπτός μόνο με τη μορφή του αντικειμένου ή της άμεσης παράστασης ( Anschauung), όχι όμως σαν ανθρώπινη υλική δραστηριότητα ή σαν πράξη, όχι υποκειμενικά. [Γι’ αυτό συνέβηκε ώστε η ενεργητική πλευρά, σε αντίθεση με τον υλισμό, να έχει αναπτυχθεί από τον ιδεαλισμό –μα μόνο αφηρημένα, γιατί βέβαια ο ιδεαλισμός δεν γνωρίζει την πραγματική, τη συγκεκριμένη δραστηριότητα σαν τέτοια].Ο Φόιερμπαχ θέλει υλικά, διαφοροποιημένα από τα ιδεατά, αντικείμενα, μα δεν αντιλαμβάνεται την ίδια την ανθρώπινη δραστηριότητα σαν δραστηριότητα πάνω σε αντικείμενα. Κατά συνέπεια, στην Ουσία του Χριστιανισμού βλέπει τη θεωρητική στάση σαν τη μοναδική γνήσια ανθρώπινη, ενώ την πράξη την αντιλαμβάνεται με τη βρόμικη-εβραϊκή της μορφή εκδήλωσης. Δεν καταλαβαίνει, κατά συνέπεια, τη σημασία της «επαναστατικής», της «πρακτικο-κριτικής» δράσης.

2) Το ζήτημα, αν στην ανθρώπινη σκέψη μπορεί να αποδοθεί αντικειμενική αλήθεια, δεν είναι καθόλου ζήτημα θεωρίας, μα πραχτικό ζήτημα. Στην πράξη πρέπει ο άνθρωπος να αποδείξει την αλήθεια, δηλαδή την πραγματικότητα και την ισχύ, το εγκόσμιο της σκέψης [του]. Η φιλονικία για την πραγματικότητα η μη πραγματικότητα ενός πράγματος, πού έχει απομονωθεί από την πράξη, είναι ζήτημα καθαρά σχολαστικό.

3) Η υλιστική διδασκαλία [πως οι άνθρωποι είναι προϊόντα των περιστάσεων και της αγωγής και, κατά συνέπεια, οι αλλαγμένοι άνθρωποι είναι προϊόντα άλλων περιστάσεων και αλλαγμένης αγωγής, ξεχνάει πως οι περιστάσεις αλλάζουν ίσα-ίσα από τους ανθρώπους και πως ο παιδαγωγός πρέπει και ο ίδιος να διαπαιδαγωγηθεί. Η θεωρία αυτή καταλήγει λοιπόν αναγκαστικά στο να χωρίζει την κοινωνία σε δυο μέρη, που το ένα από τα δυο στέκει πιο πάνω από την κοινωνία (λ.χ. στο Ροβέρτο Όουεν)].

Η συνταύτιση της μεταβολής των περιστάσεων με την ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να νοηθεί μόνο σαν [ανατρεπτική] πράξη.

4) Ο Φόιερμπαχ ξεκινάει από το γεγονός της θρησκευτικής αυτοαλλοτρίωσης, του αναδιπλασιασμού του κόσμου [σε ένα θρησκευτικό, φανταστικό και έναν πραγματικό κόσμο]. Η εργασία του συνίσταται σε τούτο, στο να αποσυνθέτει το θρησκευτικό κόσμο στην εγκόσμια υποδομή του. [Δεν βλέπει πως όταν τελειώσει η εργασία αυτή, το κύριο πράγμα υπολείπεται ακόμα για να γίνει. Το γεγονός δηλαδή], πως η εγκόσμια υποδομή αποσπάται από τον εαυτό της και στερεώνει ένα ανεξάρτητο βασίλειο για τον εαυτό της στα σύγνεφα, πρέπει να εξηγηθεί [ίσα – ίσα] από τον αυτο-χωρισμό και την αυτο-αντιφατικότητα τούτης της εγκόσμιας υποδομής. Πρέπει, λοιπόν, να κατανοηθεί πρώτα αυτή η ίδια στην αντίφαση της και υστέρα [με τον παραμερισμό της αντίφασης] να επαναστατικοποιηθεί στην πράξη. Λοιπόν, αφού αποκαλύφτηκε η γήινη οικογένεια σαν το μυστικό τής άγιας οικογένειας [πρέπει τώρα αυτή η ίδια η γήινη οικογένεια να υποβληθεί σε θεωρητική κριτική και να ανατραπεί στην πράξη!.

5) Ο Φόιερμπαχ μη όντας ευχαριστημένος με την αφηρημένη νόηση [επικαλείται] την υλική εποπτεία, μα δεν αντιλαμβάνεται την ύλικότητα σαν πραχτική, ανθρώπινη υλική δραστηριότητα.

6) Ο Φόιερμπαχ ανάγει τη θρησκευτική ουσία στην ανθρώπινη ουσία. Μα η ανθρώπινη ουσία δεν είναι μια αφαίρεση πού υπάρχει στο απομονωμένο άτομο. Στην πραγματικότητά της είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Ο Φόιερμπαχ, που δεν καταπιάνεται με την κριτική της πραγματικής αυτής ουσίας, είναι αναγκασμένος:

Α. Να κάνει αφαίρεση της ιστορικής πορείας που ορίζει τη θρησκευτική διάθεση (gemut) καθεαυτή και να προϋποθέτει ένα αφηρημένο –απομονωμένο– ανθρώπινο άτομο.

Β. Σ’ αυτόν η [ανθρώπινη] ουσία μπορεί, κατά συνέπεια, να κατανοηθεί μόνο σαν «γένος», σαν εξωτερική, βουβή γενικότητα πού συνδέει με φυσικό μόνο τρόπο τα πολλά άτομα.

7) Ο Φόιερμπαχ δεν βλέπει, κατά συνέπεια, πως και η ίδια η «θρησκευτική διάθεση» είναι κοινωνικό προϊόν, και πως το αφηρημένο άτομο που αναλύει, στην πραγματικότητα ανήκει σε κάποια ορισμένη κοινωνική μορφή.

8) Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ζωή ουσιαστικά είναι πραχτική. Όλα τα μυστήρια, που ωθούν τη θεωρία προς το μυστικισμό, βρίσκουν τη λογική τους λύση στην ανθρώπινη πράξη και στην κατανόηση αυτής της πράξης.

9) Το ανώτατο σημείο που φτάνει ο εποπτικός υλισμός, δηλαδή ο υλισμός πού δεν αντιλαμβάνεται την ύλικότητα σαν πραχτική δραστηριότητα, είναι η εποπτεία των ξεχωριστών ατόμων μέσα στην «κοινωνία των πολιτών».

10) Η άποψη του παλιού υλισμού είναι η κοινωνία «των πολιτών». Η άποψη του καινούργιου υλισμού είναι η ανθρώπινη κοινωνία ή η [κοινωνικοποιημένη] ανθρωπότητα.

11) Οι φιλόσοφοι εξηγούσαν μόνο τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το ζήτημα είναι να τον μεταβάλουμε.

Ο Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν, (γερμ. Johann Joachim Winckelmann 4 Οκτωβρίου 1717 - 8 Ιουνίου 1768) ήταν Αυστριακός θεολόγος, βιβλιοθηκάριος (από το 1748 έως το 1754, στην περίφημη βιβλιοθήκη του κόμητα Heinrich von Bünau στο Nothnitz, κοντά στη Δρέσδη) και επιφανής αρχαιογνώστης.

Πίνακας περιεχομένων

• 1Βιογραφία
• 2Εργογραφία
• 3Παραπομπές
• 4Βιβλιογραφία
• 5Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε το 1717 στην πόλη Στένταλ (Stendal) του Μαγδεβούργου, στη βόρεια Γερμανία (τότε Πρωσία), από πατέρα τσαγκάρη και μάνα υφάντρα. Στην ιστορία της αρχαιολογίας θεωρείται πατέρας της κλασικής αρχαιολογίας ως ανεξάρτητης επιστήμης, δεδομένου ότι με τις απόψεις του για την τεχνοτροπική εξέλιξη της αρχαιοελληνικής τέχνης, την αυτονόμησε από τα δεσμά των φιλολογικών πηγών.

Το 1755 ο Βίνκελμαν κυκλοφόρησε το πρώτο σύγγραμμά του με τον ενδεικτικό τίτλο Σκέψεις για τη μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική (Gedanken über die Nachahmung der griechischen Werke in der Malerei und Bildhauerkunst). Εδώ εξέφρασε για πρώτη φορά τις απόψεις του για την ανωτερότητα της αρχαίας ελληνικής τέχνης και προέτρεψε τους καλλιτέχνες να διδαχθούν από αυτή και να τη μιμηθούν. Η μίμηση, όμως, δεν έπρεπε να είναι μηχανική αλλά δημιουργική, ώστε να αποφέρει ουσιαστικούς καρπούς. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του για την «ευγενική απλότητα και το ήρεμο μεγαλείο» («edle Einfalt und stille Größe») των έργων τέχνης της κλασικής αρχαιότητας. Την ίδια άποψη εξέφρασε και στο Δοκίμιο για την ικανότητα αντίληψης του ωραίου στην τέχνη, το 1763. Θεωρείται ότι τα δύο έργα επηρέασαν τις αισθητικές αντιλήψεις του ύστερου Διαφωτισμού και τον κλασικισμού στην Ευρώπη.

Για την ιστορία της Αρχαιολογίας, όμως, μεγαλύτερη αξία έχει η συνθετική μελέτη του για την Ιστορία της τέχνης της Αρχαιότητας (Geschichte der Kunst des Alterthums), ώριμο έργο που εκδόθηκε το 1764 στη Δρέσδη. Εδώ ταξινόμησε την τεχνοτροπική (στυλιστική) εξέλιξη των αρχαίων έργων τέχνης, διακρίνοντας:

• το «αρχαίο» ή «αρχαϊκό» ύφος, που χαρακτηρίζει την τέχνη μέχρι τα χρόνια των Περσικών Πολέμων (7ος-6ος αι. Π.Κ.Ε.-Π.Κ.Χ.-π.Χ.)
• το «υψηλό» ή «μεγαλοπρεπές» ύφος, που εκφράζει την καλλιτεχνική ολοκλήρωση της κλασικής τέχνης του 5ου αι. Π.Κ.Ε. με κορυφαίο της εκπρόσωπο τον Φειδία.
• το «ωραίο» ύφος, του 4ου αι. Π.Κ.Ε. με έμφαση στο έργο του Πραξιτέλη. Ως ιδιαίτερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των τεχνών στη διάρκεια του 5ου και του 4ου αι. αναφέρονται ρητά το ιδανικό κλίμα καθώς και οι συνθήκες ευημερίας και πολιτικής ελευθερίας.
• το ύφος «της μίμησης» και «της παρακμής» της τέχνης, η οριστική κατάρρευση της οποίας επήλθε με τη ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας.

Η ουσία της προσφοράς του Βίνκελμαν στην κλασική αρχαιολογική επιστήμη βρίσκεται στο ότι εισήγαγε τις έννοιες της τεχνοτροπίας (ύφους) και της καλλιτεχνικής εξέλιξης στη μελέτη των έργων τέχνης. Έτσι, πρόσφερε στην αρχαιολογική έρευνα ένα πολύτιμο εργαλείο για να προχωρήσει στη συνολική θεώρηση των αρχαίων δημιουργιών και κατ' επέκταση του αρχαίου πολιτισμού. Διατυπώνοντας το εξελικτικό σχήμα «γένεση, ανάπτυξη, ακμή και παρακμή» για την τεχνοτροπική ανάλυση και ταξινόμηση της αρχαίας ελληνικής τέχνης, πρόσφερε ένα γενικότερο ταξινομητικό σχήμα για την ιστορία της αρχαίας τέχνης γενικότερα. Οι αισθητικές του αναλύσεις και εκτιμήσεις στηρίχθηκαν σε έργα της μνημειακής γλυπτικής και φυσικά σε αντίγραφα των κλασικών πρωτοτύπων του 4ου αι. Π.Κ.Ε., όπως ο Απόλλων του Belvedere ή πρωτότυπα της ελληνιστικής περιόδου, όπως το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα και των γιων του.

Οι αντιλήψεις του θεωρείται ότι επηρέασαν τους σύγχρονους και μεταγενέστερους σπουδαστές της αρχαίας ελληνικής τέχνης κυρίως στη Γερμανία αλλά και στα κείμενα πολλών μεγάλων πνευματικών μορφών του 19ου αιώνα, όπως ο Γκαίτε, ο Σίλλερ και ο Μπάυρον. Ο απόηχος των θεωριών του έφθασε μέχρι την πολιτική επικαιρότητα της εποχής του. Έτσι οι απόψεις του για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε το δημοκρατικό πολίτευμα των πόλεων-κρατών στην ανάπτυξη, της αρχαίας ελληνικής τέχνης βρήκαν ευνοϊκό έδαφος στην ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης αρχικά και αργότερα ανάμεσα στους οπαδούς του Ναπολέοντα.

Δολοφονήθηκε σε ένα ξενοδοχείο της Τεργέστης από τον Φραντσέσκο Αρκάντζελι (έναν άνθρωπο του υποκόσμου, τον οποίο είχε «γνωρίσει» στο λιμάνι της πόλης τις πρώτες ημέρες της άφιξής του στην Τεργέστη, με πιθανότατο κίνητρο τη ληστεία) τον Ιούνιο του 1768 και ετάφη στην αυλή του καθεδρικού ναού του Σαν Τζιούστο.