Το αρσενικό της Σίλβι Βαρταν λέγεται Διαγόρας βαρτανης

Το αρσενικό της Σίλβι Βαρταν λέγεται Διαγόρας βαρτανης
ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ...[Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΒΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ]-Ο Τσελεμεντές ήταν ο βασιλιάς των σεφ,,Ο Γουσταύος Άιφελ ήταν ο βασιλέας την μηχανικών της χαλυβουργίας,Ο Μπάιρον ήταν ο βασιλέας των Φιλελλήνων,O Nobel{λεξη που σημαiνει ευγενης} ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ Βραβεiων,,O JAMES BOND EINAI O BASIΛIAS ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ,, Ο ΜΠΑΡΝΑΡΝΤ ΕΙΝΑΙ Ο Βασιλέας των καρδιοχειρούργων.Α.Delon is the king of lovers,Ο Ναντάρ ΕΙΝΑΙ Ο βασιλιάς των φωτογράφων,,Ο ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΣ,,o FRANCHENSTEiN EINAI ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ TEPATON-ο ΑΛΙΣΤΕΡ ΚΡΟΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ,,O FREUD EINAI O BAΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΩΝ,,Ο Γουτεμβέργιος είναι ο βασιλέας των Τυπογράφων,ο Λέων των ΖΏΩΝ,,Ο ΠΑΓΑΝΙΝΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΙΟΛΙΤΖΙΔΩΝ,,Ο ΣΡΑΝΤΙΒΑϊΡΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΒΙΟΛΙΟΥ,Ο ΤΣΕΛΙΝΙ ΤΩΝ ΧΡΥΣΟΧΟΩΝ, ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ,,ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΣΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΒΡΩΜΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ-o FRANCHENSTEiN EINAI ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ TEPATON- O FREUD EINAI O ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΩΝ,Ο ΠΑΓΑΝΙΝΙ ΤΩΝ ΒΙΟΛΙΣΤΩΝ,Ο ΛΙΣΤ ΤΩΝ ΠΙΑΝΙΣΤΩΝ,Ο ΚΑΡΟΥΖΟ ΤΩΝ ΤΕΝΟΡΩΝ,Ο ΣΤΡΑΝΤΙΒΑΡΙΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΒΙΟΛΙΟΥ,Ο ΓΟΥΤΕΜΒΕΡΓΙΟΣ ΤΩΝ ΤΥΠΟΓΡΑΦΩΝ,Ο ΒΥΡΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ-ο Κριστόφερ Λή είναι ο βασιλιάς των ηθοποιών που υποδύθηκαν τόν δράκουλα- -O COVID 19 EINAI O BASIΛΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ-Ο Κώλο..μβος είναι ο βασιλιάς τών κονκισταδόρων,Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΠΑΡΝΑΡΝΤ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΩΝ,Ο ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΣΟ ΜΟΣΕ ΝΤΑΓΙΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΩΝ,,O Chtistopher Lee είναι ο βασιλιάς όσων υποδήθηκαν τον δράκουλα,,Ο Γιούλ Μπρύνερ είναι ο βασιλιάς τών φαλακρών,οΜοσέ Νταγιαν των μονόφθαλμων,ο Αρκάς τών γελοιογράφων,Ο Χίτλερ τών κακων εθνικιστων,ο Σερλοκ Χόλμς των ντετεκτιβς,η Αγκαθα Κρίστι των πολίς κράϊμ φίξιον,Ο ,Νομπελ των βραβείων,Η ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ΤΩΝ ΑΣΥΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΥΒΕΛΟΓΡΑΦΩΝ,Ο ΧΙΤΣΚΟΚ ΤΩΝ ΣΑΣΠΕΝΣΑΔΟΡΩΝ,Ο Αλ καπόνε των γκάγκστερ,ο Ωνάσης τών μεγιστάνων λαθρεμπόρων,Ο Βερν της επιστημονικής μυθοπλασίας,Ο Σαρλώ των Κλόουν,ο Πικάσσο τών μοντ.Ζωγράφων,οι 17ν.των τρομοκρατών,ο Γκούκλ του διαδίκτυου,ο Τσαίκοφσκι των ρώσων μουσικών,ο Αρμστρογκ και Ο Πρισλεϋ των τζαζοροκάδων,ο Ντίζνευ των ανιμέϊσονς,Ο Αινστάϊν των φυσικών,η Κάλας των μέτζο,Ο Λουμούμπα τών Αφροαπελευθεροτών,Ο Κολομβος των θαλασοπόρων,Ο Γαλλιλέϊ των αστροφυσικών,ο Λούβρος των μουσείων,ο ερυθρός των νοσοκομειων,η Βενετία των υδροπολεότοπων,ο Μπετόβεν των μουσικών,ο Μπραμάντε των αρχιτεκτόνων,ο Ρέμπραντ των ζωγράφων,Ο Χριστός των ΠΡΟΦΗΤΩΝ,Ο Μικελάντζελο τών γλυπτών,Ο Τζιμ Λόντος είναι ο βασιλιάς των παλαιστών,και ο Κασιούς κλαίη των πυγμάχων.Ο Τόφαλος ο βασιλέας των εύσωμων καί οι ζουλού των αγριων,και ο Ταρζάν των λοχμόβίων.,ο Σπαθάρης των καραγκιοζοπαικτών.Ο ΜΑΡΞ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ σοσια-ληστών,ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΟΥΠΟΛΕΩΝ..kαi ο Νουρέεβ είναι ό βασιλέας των χορευτών μπαλέτου.Ο Σαίκσπηρ τών δραματουργών και ο Εντγκαρ άλλαν Πόοϋ τών διηγηματογραφων τρόμου.Ο ΡΟΥΣΩ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΝΑϊΦ.Ο ΠΟΥΤΣΙΝΙ ΤΩΝ ΒΕΡΙΣΤΩΝ. H GOOGLE O BASIΛIAS TΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ στο internet.Ο Σπαθάρης είναι ο βασιλέας τών Καραγκιοζοπαιχτών καί η Βουγιουκλάκη η εθνική μας στάρ.Ο ΡΟΤΖΕΡ ΜΟΥΡ ειναι ό βασιλιάς των 10 ηθοποιών που υποδύθηκαν τόν ((Αγιο))-Ενας εκ των οποίων ητω και ο ΤΖΩΡΤΖ ΣΑΝΤΕΡΣ..Ο Ιησούς είναι ο Βασιλιάς τών βασιλέων,οΖορό των Μασκοφόρων,Ο Σέρλοκ Χόλμς των ντετέκτιβ.Ο Καπόνε τών Γκάγκστερ,Ο Σωκράτης τών φιλοσόφων,Ο Ι.Καίσαρ των αυτοκρατόρων,ο Ναπολέων των στρατηγών,ΟΚολόμβος των εξερευνητών.Ο Πινόκιο τών μαριονετων,Ο ΝΤΙΚΕΝΣ ΤΩΝ ΒΙΚΤΩΡΙΑΝΩΝ ΗΘΟΓΡΑΦΩΝ,ΟΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΛΙΒΑΡ ΤΩΝ ΕΘΝΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΩΝ,Ο ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ,Ο ΜΑΡΞ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΩΝ,Ο ΠΑΒΑΡΟΤΙ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ.Ο ΜΠΑΡΝΑΡΝΤ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΩΝ,Ο ΑΡΜΣΤΡΟΓΚ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΩΝ,Η ΠΙΑΦ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ.ΟΙ ΜΠΗΤΛΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ,ΤΟ ΠΕΡ ΛΑΣΕΖ ΤΩΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΩΝ,Ο ΒΥΡΩΝ ΤΩΝ ΦΙΛΛΕΛΗΝΩΝ,Ο ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΣΤΩΝ,Ο ΧΙΤΛΕΡ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ,Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΤΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ,Ο ΗΜΠΝ ΣΑΟΥΝΤ ΤΩΝ ΠΛΕϋ ΜΠΟϋΣ,Ο ΤΖΕΚΙΝΣ ΧΑΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ.ΟΙ ΜΠΗΤΛΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ,Ο ΔΩΝ ΖΟΥΑΝ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ,Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ,Ο ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΩΝ,Η ΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΩΝ,Ο ΑΪφελ των πύργων,Η ΚΑΡΜΕΝ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ.ο Μανολέτε των ταυρομάχων,H CICIOLINA ΤΩΝ ΠΟΡΝΟΣΤΑΡ,H Callas τών μέτζο.Ο ΤΖΕΊΜΣ ΜΠΟΝΤ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ,ό Σέρλοκ Χόλμες είναι ό βασιλέας των ντετέκτιβς.Ο ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΣ,o CHRISTIAN BARNARD Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΟΧΕΙΡΟΥΡΓΩΝ,o Κολόμβος τών θαλασοπόρων,O COVID 19 EINAI O BASIΛΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ,Ο Κρίστοφερ Λή είναι ο βασιλιάς των ηθοποιών που παίξανε τον βρυκόλακα..Ο ΑΪΝΤΑΙΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ,Π ΜΠΑΪΡΟΝ ΤΩΝ ΕΠΙΚΟΛΥΡΙΚΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ,Ο ΧΙΤΚΟΚ ΤΟΥ ΣΑΣΠΕΝΣ.O KAWS EINAI O BAΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑΝΕ ΑΠΟ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΗΡΩΩΝ ΚΑΡΤΟΥΝ,o ΚAΡOYZO EINAI O BAΣIΛIAΣ ΤΩΝ ΤΕΝΟΡΩΝ......................................................................................................................................................................................ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝ ΒΑΛΟΥΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ[ΛΟΓΩ ΧΡΕΩΝ] ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΩΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ ΑΦΟΥ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΡΑΞΩ ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΤαΟΠΟΙΑ ΔΕ ΘΑΧΩ Οφέλή

Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ ΑΦΟΥ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΡΑΞΩ  ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΤαΟΠΟΙΑ ΔΕ ΘΑΧΩ Οφέλή
Δύο πράγματα με έχουν συγκλονίσει.Το ένα είναι ότι όταν ζωγραφιζε ο Γιολδάσης ερχόντουσαν όλα τα αλητάκια του χωριού και τονε χαζεύαμε(πράγμα που έκανε έναν περαστικό χωρικό να κουνήσει το κεφάλι του λέγοντας:((Δεν ντρέπεσαι ρε..γέρος άνθρωπος να παίζεις...))).....Το άλλο είναι πως όταν ο Θεοδ.Συριωτης έπαιζε έναν συναρπαστικό ΜΠΟΛΣΝΙΤΣΟΦ στο εθνικό θέατρο μια γριά που καθότανε δίπλα μου είπε στον άντρα της((Αυτός ο χοντρός(ΣΥΡΙΩΤΗΣ)είναι απαίσιος δεν μου αρέσει καθολου-Ενω ο γιατρός (ΔΑΝΗΣ)παίζει ωραία. Τοσο ταλέντο είχε ο ΣΥΡΙΩΤΗΣ που κατάφερε ΑΘΕΛΑ ΤΟΥ να πείσει τη γριά ότι ήταν στα αλήθεια ντροπαλός και όχι στο έργο.

ΩΦΕΛΟΣ=Ο ΦΕΛΟΣ

ΩΦΕΛΟΣ=Ο ΦΕΛΟΣ
Επανάσταση δεν είναι το να κλεισης κάποιους σε γκουλαγκ για να τους περιορίσεις και να μην μπορούν να εκμεταλλεύονται άλλους ανθρωπους.Επανασταση είναι να τους αφήσεις ελεύθερους(γιατί κανέναν άνθρωπο δεν εχεις δικαίωμα να φυλακιζεις)Επανάσταση είναι να τους αφήσεις ελεύθερους για να τους κάνεις πλύση εγκεφάλου με τα δικά σου Μ.Μ.Ε....κάνοντας τους να βλέπουν το ποσό αυτοηθελημενα σκλαβωμένοι είναι και πόσο μέσα στο λούκι έχουν μπει...Κανοντας τους ταυτόχρονα να παρακολουθούν την καλοπεραση,τα ταξίδια και την τύπου Φαρούκ ζωή σου)Συμφωνώ με αυτά που λέει ο Παζολίνι ότι πρέπει να ζης τα πάθη σου χωρίς περιορισμούς η φραγμούς όμως αν τα ζης με οπτική στρέιτ και όχι γκαιη........Ο Πούτιν δε καταλαβαίνει ότι ένας μακροχρόνιος πόλεμος είναι πιο φονικός από έναν συντομο................................................................Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΠΙΚΑΣΣΟ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΤΑΝΕ ΣΕ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙ-ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ... ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΖΗΣΑ ΤΙΜΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 61 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ [ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΦΕΣΩΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ] ΟΜΩΣ ΜΟΛΙΣ ΠΑΤΗΣΑ ΤΑ 61 ΤΟΤΕ Η ΙΔΙΑ Η ΑΝΟΡΓΑΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ...ΕΚΑΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ νοικάρη ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΛΗΡΩΝΕ[ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΩΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΕΝΟΙΚΙΑΣΩ] ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 20 ΜΗΝΕΣ[ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ 2 Η 3 ΜΗΝΕΣ]-ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΡΟϊΔΕΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΙΜΙΑ ΤΟΥΣ[ΑΔΩΝΙΣ,ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ,ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ,ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ,ΚΙΚΙΛΙΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ)ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΗΣΑΝΕ ΑΠΟ ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΔΑΝΕΙΑ...ΑΦΟΥ ΟΤΑΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ

Ο Στάλιν σκότωνε μόνο αυτούς που ήθελε να σκοτώσει ενώ ο Πούτιν σκότωσε 10 αθώους μαζί με τοΠριγοζιν

Ο Στάλιν σκότωνε μόνο αυτούς που ήθελε να σκοτώσει ενώ ο Πούτιν σκότωσε 10 αθώους μαζί με τοΠριγοζιν
<να εχεις κανει του κοσμου τις θυσιες να μαζεψειις πεντε φραγκα να στειλεις το παιδι σου να σπουδασει στην Γερμανια και εχει καθηγητη τον Μπακογιαννη

TΣOYTΣEKI=ΖΟΥΛΑΠΙ

TΣOYTΣEKI=ΖΟΥΛΑΠΙ
ΑΝΕΜΝΗΣΤΗΡΑΣ

Υπάρχουν πεθερές που είναι πολύ καλές..Εκτως από την δικιά μου βέβαια.

Υπάρχουν πεθερές που είναι πολύ καλές..Εκτως από την δικιά μου βέβαια.
Τι ναζί τι ασκεναζι

Η ΠΛΕΟΝ ΨΕΥΔΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Η ΠΛΕΟΝ ΨΕΥΔΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΝΤΕΝΙ

ΤΟ [[ΕΜΠΡΟΣ]] κ.ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ-ΑΡΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΤΕ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ 4000 ΕΝΟΙΚΙΟ

ΤΟ [[ΕΜΠΡΟΣ]] κ.ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ-ΑΡΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΤΕ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ 4000 ΕΝΟΙΚΙΟ
22/3/22-ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΖΟΥΝΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ 500 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΗΣ ΛΕΦΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ.

ΜΑΝΤΕΛΣΤΑΜ,ΚΛΟΥΤΣΙΣ,ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ,ΣΑΛΑΜΩΦ[Θύματα τών εγκληματικών εμονών του Στάλιν]

ΜΑΝΤΕΛΣΤΑΜ,ΚΛΟΥΤΣΙΣ,ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ,ΣΑΛΑΜΩΦ[Θύματα τών εγκληματικών εμονών του Στάλιν]
Βίκελμαν καί Χίλντερλίν[ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΣΕΙ ΟΛΟΙ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΕΜΑΣ[ΤΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ]ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΜΑΣ[ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΕΜΠΟΡΟΥΣ] ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ-ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΙΘΕΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΠΤΩΜΑΤΑ [ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΕΛΚΥΕΙ Η ΟΣΜΗ ΤΟΥΣ] ΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΗΓΗ ΤΡΟΦΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ.]

Aiδόνι = αυτό που δονεί αηδώς

ΑΡΤΥΠΑΓΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗ

ΑΡΤΥΠΑΓΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗ
Αυτοχθόνιο

Η αισθητική του Ουμπέρτο Έκο είναι έξοχο βιβλίο που αναλύει την αριστοτελική

Η αισθητική του Ουμπέρτο Έκο είναι έξοχο βιβλίο που αναλύει την αριστοτελική
Υποκειμενικότητα των αντιστοιχιων ανάμεσα στο αντικειμενικό και υποκειμενικό στοιχείο του καλους.........Τάμπουλα ράσα) είναι η λατινική έκφραση του όρου «άγραφος πίνακας». Αναφέρεται στην επιστημολογική θεωρία που ορίζει πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται με προϋπάρχουσες, έμφυτες γνώσεις, αλλά η γνώση του αποκτάται μέσω της εμπειρίας και αντίληψης του. Στη Δυτική Φιλοσοφία, η έκφραση tabula rasa είναι συνδεδεμένη με το ρεύμα του εμπειρισμού. Πρώτη φορά εμφανίστηκε στη Λατινική μετάφραση του έργου του Αριστοτέλη 'Περὶ Ψυχῆς' (Λατινικά: De Anima). Αν και ο όρος είναι κεντρικός στο "Δοκίμιο για την Ανθρώπινη Νόηση" (1690) του Άγγλου εμπειριστή Τζων Λοκ, ο ίδιος χρησιμοποίησε την αγγλική μορφή του όρου (blank slate)

Eπύλλιο

Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι τότε ποινή θα είχαμε χεσμενο?Κοινώς ποινή θα εκμεταλευώμασταν?(ορθοφρόνημα.)

Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι τότε ποινή θα είχαμε χεσμενο?Κοινώς ποινή θα εκμεταλευώμασταν?(ορθοφρόνημα.)
Πλούσιος είναι αυτός που χειρίζεται τις πενιχρές του οικ.δυναμεις με τέτοιο έξυπνο τρόπο ώστε να να ζει μπονβιβεριλιδικα και όχι αυτός που σιγολιωνει από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα γραφείο προκειμένου να αποταμιεύσει αυτά που θα του εξασφαλίσουν έναν ήπιο θάνατο.

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΩ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΩ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ
ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΜΟΥ [IPPOLYTOS APOLITOS]

SCULL SHAPE MONEYBOX

THE FUTURE OF HUMEN

KONOΠOIOS(paris 2024)

KONOΠOIOS(paris 2024)
FRAU=LITSA=ΦΡΑΟΥΛΙΤΣΑ

ΦΑΝΤΑΣΟΥ..ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ΦΑΝΤΑΣΟΥ..ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Άσε που τα μισά από τα λεφτά που θα στείλουμε θα τα αρπάξουν οι τράπεζες. Οι αρχοντοι είν' έμποροι του πολέμου. Μετά από τέτοια ταλαιπωρία που τραβάμε δεν μπορούμε να στείλουμε λεφτά στην Ουκρανία και δεν χρειάζεται κιόλας γιατί θα τους αποζημιώσει αυτός που τους βομβαρδίζει.

ΑΝΑΠΙΝΙΣΤΡΙΑ=Η ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΞΙ .ΜΕΤΑΒΑΛΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΕ ΥΦΑΣΜΑ

Υπομονή, σε λίγο όλα θα τελειώσουν άσχημα.[Gaius Katulus]

O VERDI EINAI H ITALIA.Η ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΡΑ ΕΙΚΟΤΟΛΟΓΟΥΜΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ Ο ΒΕΡΝΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ.

Κανένας κακός δεν είναι ευτυχισμένος [ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ]

Κανένας κακός δεν είναι ευτυχισμένος [ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ]
Στεναχωρέθηκε πολύ ο Τραμπ που τον απέσυραν από τα κοινά γιατί τώρα πια δεν μπορεί πια να βομβαρδίζει αθώα χωριά προκειμένου να θέλει να αποδείξει ότι είναι ...Πούτιν

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ

Eλληνα λεβέντη στον τάφο σου θα στήσουμε το πιο γερό το γλέντι..................Πατριδα μας τα 🏡 αγέννητα παιδιά μας.......................... Τα όμορφα πρότυπα όμορφα καίγονται.

Είναι σπάνια η συνύπαρξη ομορφιάς και αγνότητας[ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ-ΒΙΣΚΟΝΤΙ]

Ο καπιταλισμός.Το μόνο σύστημα που σε κάνει να αισθάνεσαι λευτερος την ώρα που σε καταπιέζει.

Eιναι ευχαριστημένοι από τη ζωή μόνο αυτοί που δεν την έχουν ζήσει(Καμύ)

Eιναι ευχαριστημένοι από τη ζωή μόνο αυτοί που δεν την έχουν ζήσει(Καμύ)
Italy it isnt a country its a GOD
Βιβάλντι,Ροσσίνι,Βέρντι,Μποτεζίνι,Μορικόνε,Μπουσκαλιόνε:Οι
6 Γίγαντες της ιταλικής Μουσικής

Λέμε παρανοΪκό αυτόν που έχει το νου του στόν παρά.

Λέμε παρανοΪκό αυτόν που έχει το νου του στόν παρά.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΕΣΣΔ και ΗΠΑ δεν ήταν ανταγωνισμός ερ.τάξης+κεφάλαιου μα απλά ανταγωνισμός εθνών{Ρωσία-ΗΠΑ}

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ουελς

Preface
This book sets out as forcibly and exactly as possible the religious belief of the writer. That belief is not orthodox Christianity; it is not, indeed, Christianity at all; its core nevertheless is a profound belief in a personal and intimate God. There is nothing in its statements that need shock or offend anyone who is prepared for the expression of a faith different from and perhaps in several particulars opposed to his own. The writer will be found to be sympathetic with all sincere religious feeling. Nevertheless it is well to prepare the prospective reader for statements that may jar harshly against deeply rooted mental habits. It is well to warn him at the outset that the departure from accepted beliefs is here no vague scepticism, but a quite sharply defined objection to dogmas very widely revered. Let the writer state the most probable occasion of trouble forthwith. An issue upon which this book will be found particularly uncompromising is the dogma of the Trinity. The writer is of opinion that the Council of Nicaea, which forcibly crystallised the controversies of two centuries and formulated the creed upon which all the existing Christian churches are based, was one of the most disastrous and one of the least venerable of all religious gatherings, and he holds that the Alexandrine speculations which were then conclusively imposed upon Christianity merit only disrespectful attention at the present time. There you have a chief possibility of offence. He is quite unable to pretend any awe for what he considers the spiritual monstrosities established by that undignified gathering. He makes no attempt to be obscure or propitiatory in this connection. He criticises the creeds explicitly and frankly, because he believes it is particularly necessary to clear them out of the way of those who are seeking religious consolation at this present time of exceptional religious need. He does little to conceal his indignation at the role played by these dogmas in obscuring, perverting, and preventing the religious life of mankind. After this warning such readers from among the various Christian churches and sects as are accessible to storms of theological fear or passion to whom the Trinity is an ineffable mystery and the name of God almost unspeakably awful, read on at their own risk. This is a religious book written by a believer, but so far as their beliefs and religion go it may seem to them more sceptical and more antagonistic than blank atheism. That the writer cannot tell. He is not simply denying their God. He is declaring that there is a living God, different altogether from that Triune God and nearer to the heart of man. The spirit of this book is like that of a missionary who would only too gladly overthrow and smash some Polynesian divinity of shark's teeth and painted wood and mother-of-pearl. To the writer such elaborations as "begotten of the Father before all worlds" are no better than intellectual shark's teeth and oyster shells. His purpose, like the purpose of that missionary, is not primarily to shock and insult; but he is zealous to liberate, and he is impatient with a reverence that stands between man and God. He gives this fair warning and proceeds with his matter.
His matter is modern religion as he sees it. It is only incidentally and because it is unavoidable that he attacks doctrinal Christianity.
In a previous book, "First and Last Things" (Constable and Co.), he has stated his convictions upon certain general ideas of life and thought as clearly as he could. All of philosophy, all of metaphysics that is, seems to him to be a discussion of the relations of class and individual. The antagonism of the Nominalist and the Realist, the opposition of the One and the Many, the contrast of the Ideal and the Actual, all these oppositions express a certain structural and essential duality in the activity of the human mind. From an imperfect recognition of that duality ensue great masses of misconception. That was the substance of "First and Last Things." In this present book there is no further attack on philosophical or metaphysical questions. Here we work at a less fundamental level and deal with religious feeling and religious ideas. But just as the writer was inclined to attribute a whole world of disputation and inexactitudes to confused thinking about the exact value of classes and terms, so here he is disposed to think that interminable controversies and conflicts arise out of a confusion of intention due to a double meaning of the word "God"; that the word "God" conveys not one idea or set of ideas, but several essentially different ideas, incompatible one with another, and falling mainly into one or other of two divergent groups; and that people slip carelessly from one to the other of these groups of ideas and so get into ultimately inextricable confusions.
The writer believes that the centuries of fluid religious thought that preceded the violent ultimate crystallisation of Nicaea, was essentially a struggle--obscured, of course, by many complexities-- to reconcile and get into a relationship these two separate main series of God-ideas.
Putting the leading id a part against evil.
The writer believes that these dogmas of relationship are not merely extraneous to religion, but an impediment to religion. His aim in this book is to give a statement of religion which is no longer entangled in such speculations and disputes.
Let him add only one other note of explanation in this preface, and that is to remark that except for one incidental passage (in Chapter IV., 1), nowhere does he discuss the question of personal immortality. [It is discussed in "First and Last Things," Book IV, 4.] He omits this question because he does not consider that it has any more bearing upon the essentials of religion, than have the theories we may hold about the relation of God and the moral law to the starry universe. The latter is a question for the theologian, the former for the psychologist. Whether we are mortal or immortaea of this book very roughly, these two antagonistic typical conceptions of God may be best contrasted by speaking of one of them as God-as-Nature or the Creator, and of the other as God-as-Christ or the Redeemer. One is the great Outward God; the other is the Inmost God. The first idea was perhaps developed most highly and completely in the God of Spinoza. It is a conception of God tending to pantheism, to an idea of a comprehensive God as ruling with justice rather than affection, to a conception of aloofness and awestriking worshipfulness. The second idea, which is opposed to this idea of an absolute God, is the God of the human heart. The writer would suggest that the great outline of the theological struggles of that phase of civilisation and world unity which produced Christianity, was a persistent but unsuccessful attempt to get these two different ideas of God into one focus. It was an attempt to make the God of Nature accessible and the God of the Heart invincible, to bring the former into a conception of love and to vest the latter with the beauty of stars and flowers and the dignity of inexorable justice. There could be no finer metaphor for such a correlation than Fatherhood and Sonship. But the trouble is that it seems impossible to most people to continue to regard the relations of the Father to the Son as being simply a mystical metaphor. Presently some materialistic bias swings them in a moment of intellectual carelessness back to the idea of sexual filiation.
And it may further be suggested that the extreme aloofness and inhumanity, which is logically necessary in the idea of a Creator God, of an Infinite God, was the reason, so to speak, for the invention of a Holy Spirit, as something proceeding from him, as something bridging the great gulf, a Comforter, a mediator descending into the sphere of the human understanding. That, and the suggestive influence of the Egyptian Trinity that was then being worshipped at the Serapeum, and which had saturated the thought of Alexandria with the conception of a trinity in unity, are probably the realities that account for the Third Person of the Christian Trinity. At any rate the present writer believes that the discussions that shaped the Christian theology we know were dominated by such natural and fundamental thoughts. These discussions were, of course, complicated from the outset; and particularly were they complicated by the identification of the man Jesus with the theological Christ, by materialistic expectations of his second coming, by materialistic inventions about his "miraculous" begetting, and by the morbid speculations about virginity and the like that arose out of such grossness. They were still further complicated by the idea of the textual inspiration of the scriptures, which presently swamped thought in textual interpretation. That swamping came very early in the development of Christianity. The writer of St. John's gospel appears still to be thinking with a considerable freedom, but Origen is already hopelessly in the net of the texts. The writer of St. John's gospel was a free man, but Origen was a superstitious man. He was emasculated mentally as well as bodily through his bibliolatry. He quotes; his predecessor thinks.
But the writer throws out these guesses at the probable intentions of early Christian thought in passing. His business here is the definition of a position. The writer's position here in this book is, firstly, complete Agnosticism in the matter of God the Creator, and secondly, entire faith in the matter of God the Redeemer. That, so to speak, is the key of his book. He cannot bring the two ideas under the same term God. He uses the word God therefore for the God in our hearts only, and he uses the term the Veiled Being for the ultimate mysteries of the universe, and he declares that we do not know and perhaps cannot know in any comprehensible terms the relation of the Veiled Being to that living reality in our lives who is, in his terminology, the true God. Speaking from the point of view of practical religion, he is restricting and defining the word God, as meaning only the personal God of mankind, he is restricting it so as to exclude all cosmogony and ideas of providence from our religious thought and leave nothing but the essentials of the religious life.
Many people, whom one would class as rather liberal Christians of an Arian or Arminian complexion, may find the larger part of this book acceptable to them if they will read "the Christ God" where the writer has written "God." They will then differ from him upon little more than the question whether there is an essential identity in aim and quality between the Christ God and the Veiled Being, who answer to their Creator God. This the orthodox post Nicaean Christians assert, and many pre-Nicaeans and many heretics (as the Cathars) contradicted with its exact contrary. The Cathars, Paulicians, Albigenses and so on held, with the Manichaeans, that the God of Nature, God the Father, was evil. The Christ God was his antagonist. This was the idea of the poet Shelley. And passing beyond Christian theology altogether a clue can still be found to many problems in comparative theology in this distinction between the Being of Nature (cf. Kant's "starry vault above") and the God of the heart (Kant's "moral law within"). The idea of an antagonism seems to have been cardinal in the thought of the Essenes and the Orphic cult and in the Persian dualism. So, too, Buddhism seems to be "antagonistic." On the other hand, the Moslem teaching and modern Judaism seem absolutely to combine and identify the two; God the creator is altogether and without distinction also God the King of Mankind. Christianity stands somewhere between such complete identification and complete antagonism. It admits a difference in attitude between Father and Son in its distinction between the Old Dispensation (of the Old Testament) and the New. Every possible change is rung in the great religions of the world between identification, complete separation, equality, and disproportion of these Beings; but it will be found that these two ideas are, so to speak, the basal elements of all theology in the world. The writer is chary of assertion or denial in these matters. He believes that they are speculations not at all necessary to salvation. He believes that men may differ profoundly in their opinions upon these points and still be in perfect agreement upon the essentials of religion. The reality of religion he believes deals wholly and exclusively with the God of the Heart. He declares as his own opinion, and as the opinion which seems most expressive of modern thought, that there is no reason to suppose the Veiled Being either benevolent or malignant towards men. But if the reader believes that God is Almighty and in every way Infinite the practical outcome is not very different. For the purposes of human relationship it is impossible to deny that God PRESENTS HIMSELF AS FINITE, as struggling and takingl, whether the God in our hearts is the Son of or a rebel against the Universe, the reality of religion, the fact of salvation, is still our self-identification with God, irrespective of consequences, and the achievement of his kingdom, in our hearts and in the world. Whether we live forever or die tomorrow does not affect righteousness. Many people seem to find the prospect of a final personal death unendurable. This impresses me as egotism. I have no such appetite for a separate immortality. God is my immortality; what, of me, is identified with God, is God; what is not is of no more permanent value than the snows of yester-year.
H. G. W.
Dunmow, May, 1917.
GOD THE INVISIBLE KING

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου